Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης
Κάποιες απώλειες μοιάζουν αβάσταχτες στην αρχή. Το κενό που αφήνεις πίσω σου φαίνεται αδύνατο να γεμίσει. Περνάς ώρες, μέρες, ίσως και μήνες αναρωτώμενος τι έκανες λάθος, τι μπορούσες να διορθώσεις. Κι όμως, μέσα στο χάος, κάτι αρχίζει να αλλάζει.
Η ηρεμία.
Ήρθε σιγά, σχεδόν αθόρυβα. Στην αρχή ήταν ακατανόητη. Δεν ήξερα πώς να ζήσω χωρίς εσένα, πώς να γεμίσω τον χρόνο μου χωρίς την ένταση, τις διαφωνίες, τις σιωπές μας που μιλούσαν πιο δυνατά από τα λόγια. Αλλά η ηρεμία ήρθε. Και μαζί της, μια αλήθεια.
Εσένα σε είχα, αλλά έχανα εμένα.
Κάθε μέρα, λίγο-λίγο, θυσίαζα κομμάτια του εαυτού μου για να χωρέσω στον δικό σου κόσμο. Για να σε κρατήσω, για να μείνεις. Αλλά η προσπάθεια αυτή με έσβηνε, με έκανε σκιά του εαυτού μου. Και το χειρότερο; Ποτέ δεν ήταν αρκετή.
Το να σε χάσω ήταν ο μόνος τρόπος να βρω εμένα.
Ήσουν η θύελλα που δεν μου άφηνε να αναπνεύσω. Η ένταση που έκρυβε την αλήθεια μου. Και τώρα που έφυγες, υπάρχει σιωπή. Αλλά αυτή η σιωπή δεν με τρομάζει πια. Είναι η ηρεμία που χρειαζόμουν, το κενό που μου δίνει χώρο να ξαναγίνω εγώ.
Κι αν έπρεπε να χάσω εσένα για να το καταλάβω, το δέχομαι.
Γιατί καμιά φορά, η απώλεια δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή. Κι εγώ τώρα αρχίζω να βρίσκω αυτό που πάντα έψαχνα: την ησυχία μέσα μου.