Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μου λείπεις, σου λείπω.
Δεν το ζήσαμε, θα ήθελα να το ζήσουμε, θα μπορούσαμε και να το είχαμε ζήσει.
Με πονάς, σε πονάω.
Δάκρυα, πόνος και αχταρμάς από ανείπωτα, απωθημένα, ανεκπλήρωτα και η ζωή να περνά και να χάνεται. Γιατί;
Θέλω να πω, αλήθεια, γιατί;
Θέλεις; Θέλει; Τέλεια!
Ζήστε το! Όχι, δεν θα είναι πάντα όλα στρωμένα με ρόδα, κάποτε θα είναι και με αγκάθια, αλλά οκ, το λένε ζωή και τα έχει όλα μέσα της.
Μπορείς; Μπορεί; Τέλεια!
Ζήστε το! Όχι, δεν θα είναι πάντα ανέφελα. Ξέρεις ο καιρός έχει γυρίσματα και ρίχνει και κάτι καταιγίδες (κανονικές.. όχι σαν την Εύα που μας έστησε)
Αν κάτι δεν τσουλάει, αν βλέπεις ότι τα αγκάθια είναι πιο πολλά από τα τριαντάφυλλα, αν τα δάκρια είναι πιο πολλά από τα γέλια, αν τα εμπόδια είναι πιο πολλά από τις ευθείες τράβα παρακάτω.
Από έρωτα δεν πέθανε κανείς, στο υπογράφω. Ίσως μόνο εκείνος ο δόλιος ο Ρωμαίος, ο μοναδικός!
Από εγωισμό, πολλοί. Από ανασφάλειες, άλλοι τόσοι. Αλλά ναι, η ζωή συνεχίζεται και στην επόμενη γωνία έχεις ραντεβού και με τα θέλω σου και με τα μπορώ.
Κανείς έρωτας δεν είναι εδώ για να σε κάνει τίτλο ιδιοκτησίας, κανείς έρωτας δεν ξημέρωσε για να σε κάνει να πονάς, να κλαις και να γεμίζεις ανασφάλειες.
Ένας παλιός φίλος έλεγε, στην ανηφόρα ξυπόλητος και με ένα τάγμα να τον κυνηγάει, όποιος θέλει απαντάει στο μήνυμα, στο τηλέφωνο στο ό,τι.
Η ζωή, που χάνεται πάνω από τα αναπάντητα μηνύματα, πάνω από αναπάντητα “γιατί” και “πώς” δεν γυρίζει πίσω. Κι αυτή είναι η μόνη πραγματική σου απώλεια!
Φτιάξε μια ζωή με λιγότερο δράμα, περισσότερη χαρά και λιγότερη χαραμισμένη ζωή..
Και το ραντεβού με τον έρωτα; Μην φοβάσαι, η ζωή στήνει τα καλύτερα σκηνικά, εκεί που δεν το περιμένεις!