Το να αισθάνεσαι λιγότερα από υπερβολικά, είναι ασήμαντο.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Ξέρω ότι υπερβάλλω όταν μιλάω για συναισθήματα, αλλά για μένα, το να αισθάνομαι λιγότερα από υπερβολικά, είναι ασήμαντο.
Μόνο στην υπερβολή αισθάνομαι και νοιώθω.
Σε νοιώθω τόσο μέσα μου.
Έχεις τρυπώσεις σ’ όλες τις φλέβες της ψυχής μου
που αισθάνομαι ότι ήσουν ανέκαθεν εκεί.·
Κι όταν νοιώθω, νοιώθω με οι κι όχι σκέτο ι, γιατί το ο με παραπέμπει στο όνειρο που δεν έζησα ακόμη, στην οδύνη που βγαίνει απ’ την συγκίνηση και στο όνομα, τ’ όνομα σου.
Όταν σε σκέφτομαι είναι σαν να με χαϊδεύουν δέκα χέρια, όταν σε νιώθω είναι σαν να με τρυπάνε δέκα αναπνοές.
Φωνάζεις παντού με δέκα φωνές σε μένα!
Μου λένε όλοι να μην αισθάνομαι τόσο βαθιά, γιατί πληγώνομαι εύκολα.
Δεν θέλω να πληγώνομαι, αλλά γιατί νοιώθω ότι δεν θα με πληγώσεις ποτέ;
Άλλωστε γι’ αυτό δίνω τόσο απλόχερα, γιατί θέλω να το ευχαριστηθεί και να το καταλάβει ο άλλος και μετά να μην με πληγώσει.
Δεν ξέρω, αλλά με εσένα νοιώθω αλλιώς.
Νοιώθω συναισθήματα που δεν έχω νοιώσει ποτέ.
Είναι το χάδι, η τρυφερότητα και η αγάπη που μου δίνεις τόσο σημαντικά.
Είσαι το όνειρό μου.
Είσαι το όνειρό μου.
Είσαι το όνειρό μου.
Το γράφω πολλές φορές για να το συνειδητοποιήσω.
Ήσουν πάντα σε μια άκρη του μυαλού μου.
Εσένα περίμενα, εσένα λαχταρούσα
Τα χέρια μου μια σφιχτή αγκαλιά για σένα.
Το στόμα μου ένα παθιασμένο φιλί.
Το σώμα μου δέκα σώματα τυλιγμένα στο κορμί σου.
Το μυαλό μου γεμάτο απ’ την ψυχή σου.
Η ψυχή γεμάτη απ’ τα λόγια σου, απ’ τα φιλιά σου, απ’ το όνειρο της καρδιάς σου.
Υπόσχεση, να είσαι πάντα εδώ.
Υπόσχεση, να είμαι πάντα εδώ.
Μαζί να κάνουμε τ’ όνειρό μας ζωή.
Την ζωή που θα ζήσουμε μαζί.
Μια χάρη, να μ’ αγαπάς.
Μια χάρη, να σ’ αγαπώ