Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Δεν είναι όλοι οι άντρες ίδιοι. Δε τους βάζουμε όλους σε ένα καζάνι και τους βράζουμε δίχως δεύτερη κουβέντα. Δεν είναι όλοι του φαινεσθαι και δεν ισχύει η φράση «όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν». Δε θέλουν όλοι να περάσουν μαζί σου μια βραδιά και ύστερα να σε πετάξουν σα στημένη λεμονόκουπα. Δεν έχουν όλοι την ίδια συμπεριφορά ούτε εξαφανίζονται στο τέλος της ιστορίας.
Είναι και αυτοί οι άλλοι, που μένουν, που σε ψάχνουν, σε αναζητούν, σε πολιορκούν, σου φτιάχνουν τη μέρα και σε κάνουν να νιώθεις μοναδική. Είναι αυτοί που δε σηκώνουν το χέρι τους για να σε χτυπήσουν, αλλά για να σε χαϊδέψουν με στοργή και αγάπη. Είναι εκείνοι που μένουν δίπλα σου επειδή το θέλουν και όχι από ανάγκη μη δε βρουν την επόμενη σε κάποια γωνιά του δρόμου.
Οι τολμηροί, οι αποφασισμένοι «σχεσακηδες» που νιώθουν το μαζί μια αγκαλιά. Οι ρομαντικοί και οι ευαίσθητοι που αναζητούν μια φωλιά για να φωλιάσουν. Εκείνοι που δεν φοβούνται τις αλήθειες τους ούτε τις δικές σου. Που ξέρουν να κοιτάζουν στα μάτια και να μιλούν καθαρά, δίχως παιχνίδια, δίχως υπεκφυγές.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή σου και σου αποδεικνύουν ότι το «μαζί» αξίζει να το περιμένεις μέχρι να ρθει. Που δεν βιάζονται να σε αλλάξουν ούτε να σε μικρύνουν για να χωρέσεις στα όριά τους. Αντίθετα, σε αφήνουν να ανθίσεις. Σε θέλουν όπως είσαι, στο φως και στο σκοτάδι σου.
Κι όταν τους συναντήσεις, θα το καταλάβεις. Γιατί ο αληθινός άνθρωπος δεν μπερδεύεται με τους άλλους. Ξεχωρίζει από τη στάση, από τον τρόπο, από το βλέμμα που λέει «εδώ είμαι». Κι αν είσαι τυχερή να τον συναντήσεις, θα νιώσεις αυτό που νόμιζες πως δεν υπάρχει πια.
Το μαζί που αξίζει να το περιμένεις.
