Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Ήταν εκεί. Κάθε λέξη, κάθε κόμμα, κάθε αλήθεια γραμμένη με χέρια που έτρεμαν. Ένα μήνυμα που έμοιαζε με απόδειξη. Όχι για εσένα. Για εμένα. Το διάβαζα ξανά και ξανά, προσπαθώντας να καταλάβω αν η λέξη «αποστολή» θα έκανε τη διαφορά. Σαν να περίμενα τη στιγμή που θα ήταν αρκετό για να σπάσει τη σιωπή μας.
Αλλά ποτέ δεν το έστειλα. Δεν τολμούσα. Όχι γιατί φοβόμουν την απάντησή σου. Όχι γιατί ανησυχούσα ότι θα σιωπήσεις ξανά. Το ήξερα ήδη. Δεν θα έλεγες τίποτα. Δεν θα έκανες τίποτα. Και το ήξερα καλά.
Δεν περιμένει απάντηση πια, γιατί εγώ έπαψα να περιμένω.
Έπαψα να κρέμομαι από μια οθόνη, από μια λέξη που ίσως δεν ερχόταν ποτέ. Έπαψα να πιστεύω ότι υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει. Ό,τι ήταν να ειπωθεί, ειπώθηκε. Ό,τι δεν ειπώθηκε, απλώς δεν είχε σημασία.
Το μήνυμα αυτό, δεν γράφτηκε για εσένα.
Το έγραψα για εμένα. Για να δω μπροστά μου όσα δεν μπορούσα να παραδεχτώ. Ότι δεν είσαι εδώ. Ότι ποτέ δεν ήσουν πραγματικά. Ότι η ιστορία μας ήταν ένα μονοπράκτο που έπαιξα μόνος μου, με εσένα θεατή σε απόσταση ασφαλείας.
Ίσως να μην το έστειλα ποτέ, γιατί εσύ δεν άξιζες τα λόγια.
Σκληρό; Ίσως. Αλλά αληθινό. Γιατί, να σου πω την αλήθεια, κανένα μήνυμα δεν θα μπορούσε να σε κάνει να νιώσεις όλα αυτά που κρατούσα για εσένα. Κανένα μήνυμα δεν θα μπορούσε να γεμίσει το κενό που άφησες.
Κι αν το έστελνα, τι;
Θα κοιτούσες την οθόνη και θα το διάβαζες, ίσως με μια υποψία ενοχής, ίσως με λίγο θυμό, ίσως με τίποτα. Αλλά εγώ; Εγώ θα έμενα πάλι εδώ, να περιμένω. Να περιμένω μια απάντηση που δεν θα έφτανε ποτέ.
Γι’ αυτό, δεν το έστειλα.
Και δεν θα το στείλω ποτέ. Γιατί δεν περιμένω τίποτα πια. Δεν περιμένω εσένα, δεν περιμένω το τέλος που ποτέ δεν είχες το θάρρος να πεις. Το μήνυμα που έμεινε στη σκιά είναι το αντίο που είπα στον εαυτό μου, όχι σε εσένα.
Δεν περιμένει απάντηση, γιατί εγώ σταμάτησα να περιμένω.
Τελείωσε. Εσύ, εγώ, αυτό που ήμασταν. Και αν ποτέ αναρωτηθείς γιατί δεν έλαβες τίποτα, η απάντηση είναι απλή: δεν χρειάζεσαι εξηγήσεις. Και εγώ δεν χρωστάω τίποτα πια.
Other Articles
