Γράφει η Μαρία Αρφαρά
Πόσο πολύ θαύμασα εκείνο το κορίτσι που συνάντησα τυχαία στο δρόμο με τα πολύχρωμα μαλλιά.
Σε μια κοινωνία όπου το διαφορετικό είναι κατακριτέο, το κορίτσι τόλμησε να διαφέρει. Προχωρούσε με το κεφάλι ψηλά, αδιαφορώντας για τα αδιάκριτα βλέμματα που την κοιτούσαν κοροϊδευτικά. Δεν άγγιζαν την ψυχή της, οι ψίθυροι για την εκκεντρική της εμφάνιση.
Το κορίτσι αυτό δεν θέλησε να γίνει ένα με τη μάζα για να γίνει αρεστή. Αντίθετα αρνήθηκε να φορέσει τη μάσκα που η κοινωνία προστάζει. Θέλησε να παραμείνει ο εαυτό της και ας μην αρέσει στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Η εμφάνισή της ουρλιάζει την επιθυμία της να παραμείνει αληθινή, αρνούμενη να πράξει αυτό που η πλειοψηφία πράττει για το “φαίνεσθαι”. Τόλμησε να γίνει άνθρωπος του “είναι” και αποφάσισε να το βροντοφωνάξει υιοθετώντας ένα σύνολο απο ασυνήθιστα χρώματα μαλλιών.
Η κοπέλα με τα πολύχρωμα μαλλιά, περνάει ένα μήνυμα που λίγοι μπορούν να το διαβάσουν. “Τόλμα να είσαι ο εαυτός σου, μπορείς; Αντέχεις την κριτική; Αν όχι δεν θα αγγίξεις ποτέ την ευτυχία. Πάντα θα σε καθοδηγεί η γνώμη του κόσμου. Πάντα θα είσαι ένα πιόνι που καθοδηγείται όχι μόνο από ένα άτομο αλλά από πολλά”.
Το κορίτσι με τα πολύχρωμα μαλλιά με κοίταξε. Της χαμογέλασα κι εκείνη μου ανταπέδωσε το χαμόγελο. Γιατί διάβασε, τα λόγια που δεν ειπώθηκαν αλλά κρύφτηκαν πίσω από το χαμόγελό μου. “Μπράβο κορίτσι μου. Συνέχισε να είναι αληθινή, σε έναν κόσμο γεμάτο υποκριτές. Συνέχισε να περνάς ηχηρά μηνύματα, τα οποία μόνο οι αληθινοί άνθρωποι μπορούν να διαβάσουν και μόνο με αυτούς αξίζει να συναναστρέφεσαι”.