Το δώρο μου πριν το τέλος, είναι τα δάκρυα που σου αξίζουν.

Γράφει η Βάλια Κ.

Έλα κάθισε δίπλα μου.
Αυτό είναι το δώρο μου για σένα. Ένα δώρο αποχωρισμού.
Άσε τα δε πρέπει και τα γιατί. Σκίσε το περιτύλιγμα όπως εσύ ξέρεις μιας και είσαι ειδικός να σκίζεις στα δύο συναισθήματα.

Ξαφνιασμένος μου φαίνεσαι και δε σε έχω συνηθίσει έτσι.
Εσύ πάντα παρουσίαζες τον εαυτό σου ως σωστό. Έναν άνθρωπο που δε κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του και δεν είχε να φοβηθεί ποτέ και τίποτα. Πρώτη φορά βλέπω την αμηχανία στο υπέροχο πρόσωπο σου.
Αρχίζεις να αλλάζεις αλλά σε θέλω ήρεμο.

Να πάρε το δώρο σου και αν δε θες να το φορέσεις απλά κράτα το στα χέρια σου. Έκανα τόσο κόπο για να το βρω και να σου ταιριάζει.
Είναι μια μάσκα και μπορείς να την προσθέσεις στην συλλογή σου.

Σήμερα είμαι έτοιμη να σου πω αλήθειες, όχι σαν και τις δικές σου που η κάθε μια έκρυβε από πίσω το συμφέρον σου από τις άλλες τις κανονικές που πονάνε αυτόν τουλάχιστον που έχει το φιλότιμο να αναγνωρίσει τα λάθη του. Ξέχασα εσύ έχεις το αλάθητο. Γιατί η λογική δε κάνει ποτέ λάθος. Έτσι θυμάμαι είχες πει, γιατί σου είχαν κάποτε επί εποχή Δεινοσαύρων πληγώσει και εσένα τα συναισθήματα.

Προσπάθησες όμως για αυτό, να μείνεις μόνος για όσο χρειαζόταν, να τα βρεις με τον εαυτό σου για να μη πληρώσει κάποια που δε φταίει όλα όσα η άλλη σε είχε κάνει να αισθανθείς και επιτέλους ήσουν έτοιμος για μένα για αυτό και έκανες την κίνηση σου. Θυμάμαι καλά ή μήπως πάλι κάνω λάθος;

Βλέπω ότι έβγαλες το όπλο σου μόλις, μια από τις πολλές μάσκες που έχεις για να αλλάζεις αλλά πλέον σε έχω μάθει. Βάλε καλύτερα τη μάσκα του δειλού, του ευθυνόφοβου, του ανασφαλή και του παρτάκια.
Έτσι ήσουν πάντα. Απλά ο στόχος που διάλεγες ήταν πάντα ευάλωτος, ήταν πρόθυμος να σου χαρίσει απλόχερα την αγάπη του. Άγνωστη λέξη για σένα. Συγχώρησε με

Σου θυμίζω το προηγούμενο θύμα σου αυτό που παρουσίαζες ως θύτη. Αυτό έλεγες κάθε φορά που ξυπνούσα για λίγο και έβλεπα καθαρά.
Τα όπλα σου πολλά και κατάφερνες να με ξανά κοιμίζεις με του Ιούδα τα φιλιά και τις αγκαλιές σου. Αυτά τα μάτια που πλέον κοιτώ δε μου βγάζουν ηρεμία και ασφάλεια και δε μπορούν να με κάνουν να χαθώ πάλι μέσα τους. Ακόμη και σε αυτά που λένε ότι είναι ο καθρέφτης της ψυχής είχες φορέσει μάσκες.

Το φταίξιμο είναι όλο δικό σου. Λένε ότι από αγκάθι βγαίνει ρόδο και από ρόδο αγκάθι και εσύ είσαι γεμάτος από αγκάθια μέσα και έξω σου από δική σου επιλογή. Φόρα λοιπόν το δώρο μου και άντε στο καλό.
Ίσως σε βοηθήσει γιατί είναι ακόμη νωπή από τα δάκρυα που στέρεψαν πάνω της για σένα. Κουβαλάνε αυτά τα δάκρυα το μυαλό και την καρδιά μου όπως είχες πει να εμπιστευτώ στα χέρια σου.