Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Η ώρα είναι 2 τα ξημερώματα, και εγώ είμαι πάλι εδώ, μέσα στα σκοτάδια, με την αγαπημένη μου κούπα αγκαλιά, να χαζεύω το ποτάμι που κυλάει στον πίνακα απέναντί μου.
Από την πρώτη μέρα που τον κρεμάσαμε αυτόν τον πίνακα, χάνομαι μέσα του. Όλα είναι τόσο ζωντανά· τα χρώματα, οι υφές σε ταξιδεύουν μαζί τους. Ένα ποτάμι που κυλά, πράσινα δέντρα τριγύρω και στη μέση το φως του ήλιου.
Αυτό το φως είχα χάσει και έψαχνα να βρω. Αυτή την ελπίδα που σου δίνει η φύση, που ξαναγεννιέται κάθε άνοιξη. Τις σκέψεις μου διέκοψε για άλλη μια φορά το τρίξιμο του κρεβατιού στο παιδικό δωμάτιο. Κάποιος από τους δύο είχε ξεσκεπαστεί για άλλη μια φορά. Σηκώθηκα και, πατώντας στις μύτες των ποδιών μου, πήγα και σκέπασα τον μικρό μου υπνοβάτη.
Τους χαζεύω για λίγο. Πόσο γρήγορα μεγαλώνουν! Από μια γραμμή σε ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης, έναν χτύπο καρδιάς σε ένα υπερηχογράφημα, ένα κλάμα, και τσουπ! Έχουν γίνει ολόκληρα αντράκια.
Τα δάκρυα για άλλη μια φορά γέμισαν τα μάτια μου. Έχει περάσει τόσος καιρός, και ακόμα δεν μπορώ να δεχτώ την απώλεια. Νιώθω θλίψη και ταυτόχρονα ντροπή. Θλίψη για αυτά που έχασα και ντροπή για αυτά που νιώθω. Ντροπή για την “αχαριστία” μου!
“Μα έχεις δύο παιδιά, είναι γερά, άλλοι δεν έχουν και παλεύουν για το πρώτο. Εκείνοι τι να πουν;”
“Μα δεν πειράζει, θα προσπαθήσετε ξανά.”
“Μα ήταν τόσο αρχή, δεν ήταν καν έμβρυα.”
“Μα έφυγαν γιατί δεν ήταν γερά.”
Τα λόγια του κόσμου που ακούω συνέχεια στο μυαλό μου και γεμίζουν ακόμα περισσότερο τα μάτια μου με δάκρυα.
Δύο θετικά τεστ εγκυμοσύνης σε διάστημα τριών μηνών, δύο αστεράκια που έφυγαν για τον ουρανό πριν ακόμα δώσουν τον πρώτο χτύπο οι καρδούλες τους. Μια θλίψη που με κύκλωσε, ένα τούνελ που μπήκα μέσα και δεν ξέρω πώς να βγω.
Αύριο το πρωί όλα θα είναι αλλιώς. Θα έρθει η νέα μέρα, θα ετοιμαστούμε για το σχολείο, θα είμαστε γεμάτοι χαρά και ευτυχία. Έτσι πρέπει. Έτσι θέλω να με βλέπουν και να με νιώθουν όλοι γύρω μου. Όταν είσαι μαμά, δεν έχεις πολλά περιθώρια να είσαι αλλιώς! Πόση ανακούφιση φέρνει αυτή η καθημερινότητα, Θεέ μου!
Τα άλλα είναι για το σκοτάδι. Για τις ώρες που η ψυχή μου έχει ανάγκη να βγάλει το “γιατί” της. Μόνο εγώ και αυτός ο πίνακας. Μόνο εγώ και η επιλογή μου. Μόνο εγώ και η αγαπημένη μου κούπα σε χρώμα ματζέντα. Μόνο εγώ και εκείνο το χάδι στην άδεια κοιλιά μου. Μόνο εγώ και η ζήλια για τις άλλες νέες μανούλες. Μόνο εγώ και το πείσμα μου. Μόνο εγώ…
Είναι επιλογή μου να είμαι μόνη σε αυτόν τον δρόμο. Δεν φταίει κανείς άλλος να βυθιστεί μαζί μου.
Αγκαλιά με το λούτρινο πιγκουινάκι που ξεχάστηκε στον καναπέ, με παίρνει ο ύπνος. Τα δάκρυα δεν στέγνωσαν ακόμα στο πρόσωπό μου.
Χρειάζεται χρόνος. Χρειάζομαι χρόνο. Χρόνο να καταφέρω να βοηθήσω τον εαυτό μου. Χρόνο να αφήσω το μέσα μου να θρηνήσει και να πάει παρακάτω. Χρόνο να βγω από το τούνελ.
Όλες τον αξίζουμε αυτόν τον χρόνο. Διεκδικήστε τον!