Τον άνθρωπο με το δακρυσμένο χαμόγελο, μην τον χάσεις.

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή.

Υπάρχει ένα χαμόγελο αλλιώτικο από τ’ άλλα. Είναι δειλό, συνεσταλμένο, ντροπαλό. Κρύβεται μέσα στις σκιές, σα να φοβάται πως το φως θ’ αποκαλύψει την αλήθεια του… ότι είναι ένα χαμόγελο δακρυσμένο.

Είναι το χαμόγελο του ανθρώπου που έχει πονέσει. Εκείνου που αγάπησε βαθιά και απόλυτα, που εμπιστεύτηκε και δόθηκε χωρίς αναστολές, κι όταν πληγώθηκε ο πόνος τον σημάδεψε. Κι όμως μπορεί ακόμα μέσα από τα δάκρυά του να χαμογελάει.

Αυτός ο άνθρωπος τον πόνο του δεν τον φοβήθηκε. Δεν του κρύφτηκε. Στάθηκε άφοβα απέναντί του και τον αντιμετώπισε, τον ένιωσε στα κατάβαθα του είναι του και τον έκανε κομμάτι του. Μα δεν του επέτρεψε να του στερήσει το χαμόγελο, μόνο που τώρα το χαμόγελο δακρύζει.

Αυτός ο άνθρωπος τον πόνο τον τραγούδησε, με τη φωνή να σπάει απ’ το λυγμό του. Τον χόρεψε σ’ ένα βαρύ ζεϊμπέκικο, με το κορμί στητό και τα χέρια απλωμένα στον ουρανό. Τον φυλάκισε σ’ ένα χαρτί με λόγια ανείπωτα και  τον ζωγράφισε με τα χρώματα της ψυχής του.

Αυτός ο άνθρωπος έχει καρδιά αγνή, γεμάτη καλοσύνη και αγάπη, και δεν επέτρεψε στον πόνο να τον σκληρύνει. Δε δέχτηκε να μιζεριάσει. Δεν τον άφησε να του μαυρίσει την ψυχή. Δεν έπαψε ποτέ να χαμογελάει, κι ας δακρύζει, κι ας στάζει αίμα η καρδιά του, κι ας νιώθει ότι όλα γύρω του έγιναν συντρίμμια. Αυτός γονάτισε πάνω στα συντρίμμια της ζωής του κι έκλαψε για τη χαμένη του αγάπη, μέχρι που στέρεψαν τα δάκρυα και άδειασε. Κι ύστερα σηκώθηκε με γόνατα γραντζουνισμένα και καρδια κομματιασμένη, μάζεψε ό,τι απέμεινε και ξεκίνησε απ’ την αρχή.

Αυτός ο άνθρωπος αγάπησε βαθιά. Και δε φοβήθηκε να τσαλακώσει το εγώ του, να το θυσιάσει στο βωμό της αγάπης. Δε δίστασε ν΄ανοίξει την ψυχή του για να χαράξει ο άλλος πάνω της τ’ όνομά του. Δεν τον ένοιαξε που δεν υπήρχαν εγγυήσεις. Κι ας ήξερε ότι αν δοθεί ολοκληρωτικά μπορεί κάποτε να επιστραφεί σε κομμάτια. Με το κεφάλι ψηλά αντικρίζει τον κόσμο με το δακρυσμένο του χαμόγελο και λέει «Δεν πειράζει, άξιζε, για όσο…». Κι ύστερα κάνει αυτή την αγάπη φυλαχτό κι ανάμνηση και την κρύβει στο στήθος του βαθιά.

Είναι ιδιαίτερο αυτό το χαμόγελο το δακρυσμένο. Γιατί βγαίνει μέσα απ΄την ψυχή του. Γιατί αν το διακρίνεις και τον κοιτάξεις κατάματα, θα δεις πίσω απ’ τα δάκρυα την αλήθεια του. Μια ψυχή που δεν τη μαύρισε ο πόνος. Δε θα δεις πίκρα και κακία, μόνο ένα παράπονο κι ένα γιατί που έμεινε αναπάντητο.

Αυτός ο άνθρωπος δεν έπαψε να ελπίζει. Κι ας έχασε τα πάντα στο παιχνίδι της αγάπης. Κι ας πόνεσε, κι ας έκλαψε, κι ας έγινε κομμάτια. Θα σε κοιτάξει πάντα με χαμόγελο, κι ας είναι δακρυσμένο.

Δε θέλει να τον λυπηθείς, δεν το αντέχει. Δε θα μοιραστεί τον πόνο του, δε θα σου κλαφτεί, δε θα σου φορτωθεί.  Έχει αξιοπρέπεια, δε θέλει οίκτο, θέλει σεβασμό. Σαν τον τυλίγει το σκοτάδι του απομονώνεται, πέφτει με φόρα μέσα στον πόνο του, βουλιάζει, αφήνεται στη θλίψη του, ξεσπάει. Μα σαν συνέλθει φοράει πάλι το δακρυσμένο του χαμόγελο και σ’ αντικρίζει κι αν το ρωτήσεις θα σου πει «Όλα καλά!».

Αυτόν τον άνθρωπο μην τον αφήσεις να σου φύγει. Κράτησέ τον κοντά σου, κάνε του μια ζεστή αγκαλιά και άπλωσε το χέρι να σκουπίσεις τα δάκρυά του. Αγάπησέ τον και θα δεις την αγάπη που κρύβει μέσα του να ανθίζει και το χαμόγελό του να γίνεται φωτεινό κι αστραφτερό. Κι αν κάπου δεις ακόμα κάποια δάκρυα, να ξέρεις δεν πειράζει. Είναι το τίμημα που πλήρωσε για να κρατήσει την ψυχή του καθαρή!

Και είναι ακριβώς αυτό που τον κάνει ξεχωριστό…αυτό το δακρυσμένο του χαμόγελο!

LoveLetters