Γράφει η Γεώρα
Τακτοποιημένη ζωή. Προγραμματισμένες ημέρες και ώρες. Μια ρουτίνα υποφερτή, δομημένη με όμορφες στιγμές. Τακτοποιημένα όλα! Όλα όμως;
Ορισμένες φορές το μυαλό παίζει άσχημα παιχνίδια. Ορισμένες φορές, το μυαλό γίνεται είτε φίλος σου, είτε εχθρός σου. Και ειλικρινά δεν ξέρω τι από τα δύο ήταν για εμένα αυτή τη στιγμή. Το μόνο που ήξερα, είναι πως όλα έμοιαζαν να με πνίγουν. Το μόνο που ήθελα ήταν απελπισμένα εσένα. Το μόνο που ήθελα, ήταν να σε δω, να σε αγκαλιάσω, να σε κάνω δικό μου.
Όχι τελικά αν μείνει κάτι απωθημένο θα σε τρώει για μια ζωή. Όχι, όσο τακτοποιημένα και αν τα έχεις όλα, το απωθημένο θα επιστρέφει, θα μπαίνει σαν αγκάθι από τριαντάφυλλο στο δάχτυλό σου και θα σε τρυπάει για να σου υπενθυμίζει πως ζει ακόμα μέσα σου! Όσο τακτοποιημένη ζωή και αν έχεις, άλλο τόσο άτακτα συναισθήματα θα σε τρελαίνουν!
Και εγώ τα είχα όλα ρολόι που λένε. Όμως κάτι έλειπε. Κάτι που είχα πνίξει για να μην το έχω. Κάτι που με είχα πείσει πως δεν έπρεπε να το έχω. Κάτι που ήθελα όσο τίποτε άλλο να το έχω και θα το είχα!
«Γυαλιά καρφιά για μια βραδιά, μωρό μου θα τα έκανες ποτέ σου όλα;» με είχες ρωτήσει. Δεν είχα απαντήσει, τώρα όμως μπορώ, γυαλιά καρφιά θα τα έκανα μόνο για εσένα. Και να που τώρα είμαι έξω από την πόρτα σου, να διεκδικώ κάθε τι απαγορευμένο που μου είχα ορίσει!