Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Με έχει κουράσει να ακούω κάτι εκφράσεις του τύπου “γιατί σε μένα” και “δεν το αξίζω όλο αυτό”, γνωστό το παραμύθι του υποτιθέμενου θύματος. Γιατί όχι σε σένα; Τι το ιδιαίτερο έχεις εσύ δηλαδή από τον οποιονδήποτε συνάνθρωπο σου;
Είναι πολλά που δεν αξίζουμε να πάθουμε σε αυτή τη ζωή αλλά στη τελική ποιος μας είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη; Η ίδια μας η ύπαρξη είναι δυσνόητη και εσείς γυρεύετε δικαιοσύνη και νόημα σε ό,τι σας συμβαίνει; Αλλάξτε τροπάρι γιατί με αυτά τα μυαλά δεν θα πάτε μπροστά. Ίσως ακούγομαι σκληρή αλλά μόνο έτσι πολεμάς το οτιδήποτε σου πετάξει η ζωή στα μούτρα. Και θα σου πετάξει πολλά να είσαι σίγουρος.
Να μη λες γιατί σε μένα όταν σε πληγώσουν. Έπρεπε να πληγωθείς, έπρεπε να κάτσεις παρέα με τον πόνο σου για ένα διάστημα. Δεν σε τιμώρησε κανείς, ίσως σε αδίκησαν αλλά μη το πάρεις ποτέ σαν τιμωρία γιατί δεν είναι. Μάθημα είναι και πολύ μεγάλο μάλιστα. Ένα μάθημα το οποίο αν δεν σε πλήγωναν, δεν θα το εμπέδωνες. Έπρεπε να πάθεις για να μάθεις.
Όφειλες να αφήσεις την παλιά εκδοχή του εαυτού σου, που νόμιζε πως το λίγο ήταν το πολύ, για να μπορέσει να γεννηθεί ένας καινούργιος εαυτός που δεν θα ανέχεται τίποτα λιγότερο από αυτό που του αναλογεί και του αξίζει. Το λίγο που σου δίνει ο καθένας δεν ισούται με προσπάθεια. Η προσπάθεια θέλει κόπο, χρόνο, θέληση και αυτά δεν αρκούνται στο λίγο. Λίγος είναι αυτός που δεν στα δίνει.
Έπρεπε το είναι σου να ταρακουνηθεί. Μόνο έτσι θα μπορούσες να φύγεις μακριά από το λίγο για να φτάσεις κάποτε σε όλα αυτά που ζητάς. Δεν είναι πολλά αυτά που ζητάς, απλά δεν έτυχε να βρεθεί ακόμη αυτός που θα σου τα χαρίσει απλόχερα.
Τα συναισθήματα που στα δίνουν με το σταγονόμετρο να τους τα φτύνεις πίσω. Δεν μετριέται το συναίσθημα. Αν αυτός που στο έδινε, μετρούσε τι θα δώσει και τι θα πάρει, τότε καλά έκανε και σε πλήγωσε. Αυτός σε πλήγωσε μία φορά. Ο εαυτός του θα τον πληγώνει κάθε μέρα. Ας μείνει με το μέτρημα.