Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Δεν ήθελα να έρθουν έτσι τα πράγματα αλλά ο έρωτας μωρό μου δεν κοιτάει ποιον θα επιλέξει. Το βέλος δεν ξέρει που θα πάει ή μάλλον ξέρει αλλά εσύ δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Έτσι, χρειάστηκε μόνο ένα άγγιγμα στον ώμο για να γυρίσω να σε κοιτάξω και να χαθώ. Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήξερα τι να κάνω.
Εγώ, η κυρία όλα τα ξέρω και ξέρω πάντα τι κάνω και που είμαι ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Έχασα τα λόγια μου, την αίσθηση του χρόνου, τα σημεία. Και ότι δεν ήθελα να μου συμβεί ήρθε και έσκασε μπροστά μου. Και όσο είχα άρνηση να σε ερωτευτώ όλο περισσότερο έπεφτα στην παγίδα του έρωτα.
Γιατί μεταξύ μας περί παγίδας πρόκειται και αν μπεις, κλαφτα Χαράλαμπε. Δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Όλες οι σκέψεις σου έχουν εκείνον, τον έναν και μοναδικό. Κατά λάθος σε ερωτεύτηκα, δεν υπάρχει αμφιβολία σε αυτό, κατά πάθος όμως γυρνάω κάθε φορά στο ίδιο λάθος, εσένα. Από επιλογή, όχι από συνήθεια.
Συνειδητά και μόνο θέλω όλες οι σκέψεις μου να περιέχουν το όνομα σου, το άρωμα σου και το άγγιγμα σου. Συνειδητά θέλω τα βράδια μου να είσαι παρών στο κρεβάτι μου. Συνειδητά θα επιλέγω αυτό το πάθος, όσο κι αν ξέρω πόσο λάθος είναι.