Συγχώρα μας που ξεχάσαμε να είμαστε… Άνθρωποι.

Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου 

Το φως μες στο σκοτάδι.
Η αλήθεια μέσα στην υποκρισία.
Το όνειρο μέσα στην ζοφερή πραγματικότητα.
Το χαμόγελο δίπλα στα σφραγισμένα χείλη.

Αγνή ψυχή!
Καθρεπτίζεται στα μάτια.
Μα μόνο αν έχεις καθαρή καρδιά, μπορείς να σταθείς εκεί.
Σαν εικόνα άγια μοσχομυρίζει.
Δεν θέλεις να φύγεις από δίπλα της.
Να μείνεις εκεί, να της μιλάς με σιωπή!

Αγνή ψυχή!
Δεν θέλει το κακό κανενός.
Για όλους έχει έναν καλό λόγο.
Θυμώνει με την αδικία, χαίρεται με τη δικαιοσύνη.
Αναζητά μόνο την Αλήθεια!

Αγνή ψυχή!
Άυλη, αιθέρια, αιώνια!
Μένει πάντα νέα, αγέρωχη κι αγέραστη!
Λούζεται τον Ήλιο της Δικαιοσύνης γιατί Εκείνον αποζητά!

Αγνή ψυχή!
Σπάνια, μονάκριβη και μοναδική!
Ιεροσυλία να βανδαλίζεις πάνω της.
Έγκλημα να ασχημονείς.
Ύβρις μέγιστη να μη μετανοείς!

Αγνή ψυχή!
Πέτα στην αγκαλιά του Ουρανού!
Εκείνος γνωρίζει να προστατεύει, να μεσιτεύει, να παρηγορεί, να λυτρώνει, να ανασταίνει!

Αγνή ψυχή!
Συγχώρα μας που δεν καταφέραμε ακόμα να κάνουμε αυτό τον κόσμο λιγότερο επικίνδυνο και τρομακτικό.
Συγχώρα μας που δεν ξυπνήσαμε ακόμα να βγούμε απ’ τη σπηλιά να συναντήσουμε τον ήλιο.
Συγχώρα μας που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να βλέπουν τις σκιές που προβάλλονται στον τοίχο.
Συγχώρα μας που ξεχάσαμε να είμαστε… Άνθρωποι.
Συγχώρα μας..