Συγχωρείται ποτέ πραγματικά, η προδοσία;

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου 

Οι άνθρωποι πληγώνουν. Οι άνθρωποι αγνοούν. Οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Οι άνθρωποι σκέφτονται πρώτα το «εγώ» τους και μετά το διπλανό τους. Οι άνθρωποι είναι απλώς «άνθρωποι» με αδυναμίες και ελαττώματα.

Σίγουρα και εσύ, όπως και εγώ, όπως και όλοι μας έχουμε δει ιδιαίτερα αγαπημένους μας ανθρώπους να βγάζουνε μαχαίρια με κατεύθυνση την καρδιά μας. Τους είδαμε μπροστά στα μάτια μας να μας μαχαιρώνουν και να καμαρώνουν που μάτωσαν ότι συναισθήματα είχαμε γιαυτους χωρίς ούτε ένα δισταγμό. Τα λόγια και οι πράξεις τους γίναν λεπίδες που πονάνε.

Πονάνε τη στιγμή του χτυπήματος αλλά πονάνε ακόμα και αν έχει περάσει χρόνος από τότε.

Πάντα πονάνε οι πληγές όταν προέρχονται από αυτούς που αγαπήσαμε. Το γιατί μας πλήγωσαν μικρή έχει σημασία γιατί τελικά όσο και αν προσπαθούμε να τους δικαιολογήσουμε , καμιά εξήγηση δεν μοιάζει αρκετή για τέτοια συμπεριφορά. Κανένα λάθος μας δεν άξιζε να μας φερθούν έτσι.

Το χειρότερο όλων είναι όταν αυτή η μαχαίρια είναι και πισώπλατη. Όταν δηλαδή μπροστά σου είναι η παραμυθένια σχέση , φίλη, φίλος, συγγενής, συνάδελφος, δεν έχει σημασία και με κάθε σου στροφή σε γεμίζουν με χιλιάδες κακιες σκέψεις και πράξεις που στόχο έχουν μόνο να σε βλάψουν.

Μένεις λοιπόν εκεί, σαν πληγωμένο πουλί χωρίς φτερά, να αναρωτιέσαι. Τι τα πυροδοτεί όλα αυτά; Έκανες κάτι εσύ; Είναι μέσα στο dna τους; Μένεις να απορείς χωρίς όμως να δικαιολογείς.

Γιατί όταν παίρνεις καλό να θες να ανταποδώσεις με κακό; Γιατί η ζήλεια να σε οδηγεί να ποδοπατήσεις τον άλλον για να ανέβεις εσύ; Γιατί νομίζεις ότι έτσι θα τα καταφέρεις καλύτερα; Γιατί να πληγώσεις αυτόν που μόνο αγάπη σου έδωσε και θα σου έδινε; Γιατί να μην είσαι ειλικρινής και να απομακρυνθείς; Γιατί να επιλέξεις το κακό του άλλου αντί για το καλό και των δυο; Γιατί οι άνθρωποι τελικά δεν αντέχουν την αγάπη;

Ένα γδαρμένο καράβι μέσα στη τρικυμία η ψυχή σου που προσπαθήσει να κλείσει τις τρύπες για να μην μπάζει νερά. Για να μπορέσει να ξεκινήσει το επόμενο ταξίδι. Να μπορέσει να εμπιστευτεί τον επόμενο άνθρωπο που θα αγαπήσει, να μπορέσει να απολαύσει την νηνεμία της θάλασσας χωρίς να τρέμει για την επόμενη θαλασσοταραχή.

Μπορείς αλήθεια να εμπιστευτείς ξανά εκείνον που σε πλήγωσε; Μπορείς να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να απολαύσει το ταξίδι χωρίς να έχεις συνέχεια τα μάτια ανοιχτά να προλάβεις το μαχαίρι;

Μπορείς να συγχωρέσεις πραγματικά αυτόν που σε έχει πρόδωσε και να πετάξεις ξανά μαζί του σε ευτυχισμένους ουρανούς; Να κλείσεις όλες τις τρύπες που σου άνοιξαν και να κάνετε μαζί ένα ασφαλές ταξίδι στο μέλλον;

Αδύνατο είναι. Γιατί η πληγή σου είναι πάντα ανοιχτή ακόμα και αν μοιάζει να έκλεισε. Μέσα της βράζει. Και είναι εκεί να σου θυμίζει ότι αυτός σου την χάραξε.

Και εσύ είσαι εκεί με κάθε στραβοπάτημα , να την ξανανοίγεις. Ξέρω ότι μπορεί να τον αγαπάς ακόμα η να μετάνιωσε πραγματικά και να τον συγχωρέσες γιατί ίσως τον κατάλαβες, η δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς , αλλά στο ταξίδι μαζί του οφείλεις να έχει πάντα μια έξοδο κινδύνου.

Φρόντισε να την δημιουργήσεις για τον εαυτό σου από πριν.

Να έχεις πάντα το σωσίβιο κοντά σου και να μην ξεχάσεις ποτέ ότι αυτός ο άνθρωπος κάποτε σε πρόδωσε.

Η νηνεμία της θάλασσας δεν κρατάει για πάντα, γι’ αυτό προετοιμάσου πριν ξεκινήσεις για την φουρτούνα είτε αυτή σε προλάβει στο δρόμο είτε δεν σε αγγίξει καν και φτάσεις σώος στη Ιθάκη σου.

Καλά ταξίδια λοιπόν και μην ξεχνάτε να συγχωρείτε αυτούς που σας πρόδωσαν αν τους αγαπάτε αλλά μην αδικείτε και τους άλλους , τους κρυφούς ήρωες που ήταν πάντα εκεί για να σας γιατρεύουν τις πληγές και όχι για να τις δημιουργούν!