Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Γαμώτο, ένα τεράστιο γαμώτο. Δεν αντέχω άλλο να σ’ αγαπώ. Μ’ ακούς; Δεν θέλω ρε πουsτη μου. Κουράστηκα, πώς το λένε; Δεν μπορώ να σε βλέπω σε όλα γύρω μου. Χρώματα, αρώματα, μάτια, στίχους , τόπους, συνήθεις . Πονάει γαμώτο, πονάει, ακούς;
Πονάει να προσπαθώ να σε ξεπεράσω και ακουσία να πετιέσαι στο μυαλό μου. Την ώρα που είμαι μόνη, που είμαι με φίλους, που ακούω μουσική. Ξέρεις όμως πότε πονάει περισσότερο; Τις στιγμές που είμαι στα χέρια ενός άλλου άντρα. Την ώρα που μ’ αγκαλιάζει που με φιλάει, που είμαι όλος του ο κόσμος. Εγώ παγιδευμένη να σκέφτομαι εσένα. Να συγκρίνω τις λέξεις, το άγγιγμα ή το φιλί του με το δικό σου.
Γιατί ρε πούsτη μου μπαίνετε στις ζωές των ανθρώπων μόνο και μόνο γιατί είστε εγωιστές; Τι θέλετε να αποδείξετε; Πως τα κεκτημένα σας είναι ακόμη εκεί; Πως είναι δεδομένα; Συγχαρητήρια λοιπόν. Άνθρωποι που δεν νιώσατε ποτέ σας τίποτα, απλά για να ταΐσετε τον υπέρμετρο εγωισμό σας τσακίζετε ψυχές. Ψυχές που ξέρατε πολύ καλά πως σας λάτρεψαν. Ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά με θεούς και δαίμονες για να στέκονται στα πόδια τους και να συνεχίζουν.
Κι όμως εκείνη τη γυναίκα επέλεξες να τσακίσεις. Εκείνη που σ’ αγάπησε περισσότερο από τον ίδιο της τον εαυτό. Εκείνη που δεν έβαλε ποτέ τον εγωισμό της μπροστά. Εκείνη που δεν σε έστειλε στον διάολο όταν έπρεπε, μα σε δεχόταν πίσω. Κάθε φορά. Και όχι μην ακούσω την γνωστή μαλακία πως δεν είχε αυτοεκτίμηση ή αξιοπρέπεια. Αγάπη είχε. Όταν αγαπάς παραμερίζεις το εγώ. Αυτό έκανε κι εκείνη. Και τώρα; Τώρα προσπαθεί να αναπνεύσει κάτω από το νερό. Γιατί εκεί είναι. Πνίγεται.
Αυτή τη γυναίκα επέλεξες να τσακίσεις. Εκείνη. Εκείνη που θέλει να τρέξει να σου πει πόσο πολύ σε αγαπάει. Εκείνη που θα ζει πάντοτε με τον πόνο πως δεν είναι αρκετή για εσένα, δεν είναι η σωστή.
Εκείνη που πήρες τις λέξεις σου, τις ακόνισες και σαν μαχαίρια τις τα έμπηγες στην καρδιά. Κάθε λέξη κι ένα μαχαίρι.
V.D. s02ep18