Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Άκρως χιουμοριστικό!
Και έρχεται εκείνη η ώρα, η περιβόητη ώρα, που σου λέει το έτερον ήμισυ “μωράκι μήπως ήρθε η ώρα να μείνουμε μαζί;’ και να τον ο ντουβρουτζας.
Σκέφτεσαι γρήγορα να βρεις μια δικαιολογία για να ξεφύγεις αλλά σου έχουν τελειώσει μετά από 6 χρόνια. Το σκέφτεσαι ξανά και ξανά και λες στο τέλος άντε στα κομμάτια να το προσπαθήσω.
Μετά πάλι σκέφτεσαι μα πως θα γίνει αυτό; εμένα κάθε Σαββατοκύριακο ο μπαμπάκας μου μου φτιάχνει πρωινό, ψήνει μετά μπριζολίτσα στα κάρβουνα. Εντάξει οι δουλειές του σπιτιού , προκομμένη είμαι αλλά θα έχω να νταντέψω τον κύριο κάθε μέρα; Άντε να το καταπιείς και αυτό και να περάσει. Κάνεις λίγο τον εγωισμό πιο κει, λες άντε να πάει..
Και να σου το σπίτι που θα βρείτε, το ένα είναι μικρό, το άλλο δεν έχει ντουλάπες πολλές.
Μα καλά που θα βάλω τα 200 ζευγάρια παπούτσια; του λέω, θα αφήσεις μερικά στο πατρικό σου μου λέει. Τα παπούτσια του ένας Κριός δεν τα αφήνει στο πατρικό του τα θέλει όλα μαζί του αγάπη μου.
Άντε και το βρήκαμε το σπίτι και πάμε για τα έπιπλα, οξιά εκείνος, βέγγε εγώ! Ινοξ ψυγείο εγώ, άσπρο εκείνος, ένα χάος και μια φασαρία για να καταλήξεις σε αυτό που θέλω εγώ. Κριός είπαμε και από τη Μάνη θα πούμε τώρα.
Όχι εντάξει δεν τα διάλεξα όλα εγώ, μην πω και ψέματα τον άφησα να διαλέξει τα πατάκια του μπάνιου.
Όπως και να έχει πάντως κάτι διάλεξε και εκείνος.
Και φτάνει η ώρα να μπείτε, και του λες φέρε μου όοολαα σου τα ρούχα να τα πλύνω, οι ντουλάπες είναι καθαρές και σου απαντάει: “ είναι όλα πλυμένα μωρό μου στη μαμά μου”.. της μαμάς σου αγάπη μου.. (και κάπου εδώ μπαρούτι).
Εντάξει του τα έπλυνα κρυφά και το 50ρικάκι που βρήκα στην τσέπη το έβαλα στο πορτοφόλι μου. Τι δεν μένουμε μαζί πια; Κοινά τα έξοδα.
Και περνούν οι μέρες και καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν έχει περισσότερη σημασία από τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, που κοιμάστε και ξυπνάτε κάθε μέρα μαζί. Που όσες δυσκολίες κι αν έρθουν, είστε μαζί να τις αντιμετωπίσετε.
Κάθε μέρα αγαπιέστε πιο πολύ και προσπαθείτε για το καλύτερο. Ο καθένας βγάζει στοιχεία του εαυτού του που δεν τα ήξερες πιο πριν. Κάποια είναι καλά και κάποια άλλα όχι, αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι, έχουν και ελαττώματα και προτερήματα.
Η συγκατοίκηση ή θα σας “δέσει” το μαζί ή θα σας πάει στο “άντε γειά” και αυτό είναι κανόνας. Γι’ αυτό πλέον λες καλύτερα να συγκατοικήσεις πριν φτάσεις σε σημείο να παντρευτείς, γιατί τα χούγια του καθενός μετά βγαίνουν και όχι στην αρχή.
Το παραπάνω κείμενο είναι χιουμοριστικό. Ποτέ δεν θα έκθετα τον άνθρωπο μου. Υπάρχουν οι δυσκολίες αλλά πάντα λύνονται αν το θέλουν και οι δύο. Μπορεί να είναι ένα δύσκολο βήμα να απογαλακτιστείς από τους γονείς σου αλλά παράλληλα είναι ένα όμορφο συναίσθημα να μένεις με τον άνθρωπο σου.
Άντε βρε, και στα δικά μας 🙂
