Γράφει η Τζένη Ζάικου
Αποχαιρετώντας τον χρόνο που φεύγει και κοιτάζοντας πίσω στα καλά και τα κακά του, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ τί θα μπορούσε να έχει πάει διαφορετικά, τί θα μπορούσα εγώ να έχω κάνει διαφορετικά και αν εν τέλη αυτές μου οι πράξεις θα οδηγούσαν σε μία καλύτερη έκβαση.
Έχουμε όμως τόση δύναμη έναντι του σύμπαντος;
Μπορούμε να επηρεάσουμε τα συμβάντα του χρόνου που διανύουμε ώστε να έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάξουμε πίσω τη Παραμονή της Πρωτοχρονιάς και να πούμε «το πήγαινα άλλη μια γύρα το 2023»;
Είναι άραγε δυνατό αυτό;
Και αν μία στο εκατομμύριο μπορούμε να νικήσουμε τις τάσεις του σύμπαντος, μπορούμε άραγε να νικήσουμε και τους γύρω μας;
Κατά κύριο λόγο, όσοι κοιτάζουμε πίσω λυπημένοι τούτες τις ημέρες είναι για έναν από δύο λόγους – ή μερικές φορές και για τους δύο.
Είτε κάποιος που αγαπούσαμε έφυγε από τη ζωή, και ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το 2023 στέρησε πολλά και από πολλούς, ή κάποια σχέση μας διαλύθηκε. Μπορεί να ήταν ερωτική, φιλική ή ακόμη και συγγενική.
Μπορεί να είναι κάτι εργασιακό, αλλά ακόμη και σε αυτή τη περίπτωση έχουμε απέναντί μας τον ανθρώπινο παράγοντα.
Καταλήγω στο ότι οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας είναι και αυτοί που μπορούν να μας πληγώσουν περισσότερο, να κάνουν τη καθημερινότητά μας αφόρητη, να μας σπάσουν σε μικροσκοπικά κομματάκια.
Είναι όμως και αυτοί που μπορούν να μας κάνουν να νιώθουμε ότι πετάμε, ότι υπάρχει ελπίδα, να ανυπομονούμε για κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Μπορούν να μας βοηθήσουν να ξαναβρούμε το παιδί μέσα μας.
Έτσι, νομίζω ότι ο πιο ουσιώδης απολογισμός είναι αυτός των ανθρώπων που έχουμε στη ζωή μας αυτή τη στιγμή, αυτών που μας αποχαιρέτησαν το 2023 και σε αυτούς που εμείς γνέψαμε αντίο.
Γιατί αυτή η ομάδα ανθρώπων, το “χωριό” μας, είναι και αυτοί που θα επηρεάσουν εν τέλη την καθημερινότητά μας, που θα την κάνουν υπέροχη ή στενάχωρη.
Όσο αυτόνομοι και να θέλουμε να νιώθουμε, όσο κι αν ποθούμε να μπορούσαμε να μην εξαρτιόμαστε από κανέναν και τίποτα, αυτό δεν είναι δυνατό, γιατί στο τέλος της ημέρας χρειάζεσαι τους αγαπημένους σου δίπλα σου ώστε να σου δώσουν την ώθηση για να συνεχίσεις ό, τι εμπόδια κι αν πετάει η ζωή στο διάβα σου.
Αυτός λοιπόν είναι για μένα ο απολογισμός μου φέτος τις γιορτές.
Το 2023 μου στέρησε πολλά, μα άλλα τόσα μου προσέφερε και αυτό είναι κάτι που πρέπει να εκτιμάται.
Μου χάρισε γνώση, όχι θεωρητική μα πρακτική, ουσιαστική.
Με έφερε κοντά με νέους ανθρώπους, άτομα που με βοήθησαν να συνεχίσω όταν μου ήταν αδύνατο.
Ποιοι είναι ακόμη εδώ λοιπόν και ποιοι αποχώρησαν;
Που έφταιξα εγώ γι’ αυτό και που αυτοί;
Τι έκανα σωστά και τί λάθος; – αλλά ταυτόχρονα, τί ήταν αρμόζον για μένα και τί απαγορευμένο; Τι με ζημίωσε και τι με ανύψωσε;
Όλα αυτά είναι πράγματα που θα έπρεπε να σκεφτόμαστε καθημερινά και ανελλιπώς.
Για εμάς όμως που η καθημερινότητα μας κατέλαβε τούτο το έτος και χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας, τώρα είναι η ώρα να σηκώσουμε το κεφάλι η ματιά μας ν’ ανταμώσει με αυτή των ανθρώπων που μας περίμεναν υπομονετικά, που μας στάθηκαν, μας ξελάφρωσαν.
Η ζωή θα ήταν αβάσταχτη χωρίς εσάς.
Στους ανθρώπους μας, λοιπόν, και στο νέο έτος, με καθαρό μυαλό, ανοιχτή καρδιά, μα και μάτια.
