Στον έρωτα το αλισβερίσι πρέπει να είναι αμοιβαίο.

Γράφει η Κική Γ.

Η καρδιά φτερούγισε. Ένιωσα συναισθήματα.
Παραδόθηκα σ´έναν έρωτα τρελό, χωρίς να ακούσω τη λογική. Τυφλώθηκα και ακολούθησα έναν άγνωστο δρόμο. Αγάπησα. Αυτή η λέξη μόνο, μπορεί, να τα εξηγήσει όλα. Όλα, όσα μου συμβαίνουν. Δεν ζω χωρίς εκείνον. Θέλω κάθε μου στιγμή να την ξοδεύω μαζί του και να χορταίνω με το νέκταρ του έρωτα μας. Θέλω να μοιραζόμαστε τα πάντα και να το ” ζούμε” σε άλλη διάσταση. Θέλω τον άνθρωπο μου, δικό μου! Θέλω έναν έρωτα “ολόκληρο” και όχι μισό, ούτε δαγκωμένο. Δεν βλέπω όμως ανταπόκριση, ούτε διάθεση για αλλαγή, από την πλευρά του. Όλα χλιαρά και μίζερα. “Μάλλον, μου λείπεις, λογικά, σε θέλω, εντάξει, καλά περνάμε, αν μπορέσω, θα σου στείλω..”
Περνάει ο χρόνος και εγώ καίγομαι και “ξοδεύομαι”. Νιώθω πως άδικα και μάταια προσπαθώ. Αυτό δεν λέγεται ευτυχία. Εκείνο που έχει σημασία, είναι, να είμαι εγώ καλά. Να αισθάνομαι πως πεθαίνω από έρωτα. Να μου τον προσφέρουν απλόχερα. Να μην τον ζητιανεύω. Να μην τον πληρώνω με ψυχή, να μη μου τρώει τα σωθικά. Στον έρωτα το αλισβερίσι πρέπει να είναι αμοιβαίο. Να ρέει άφθονο το πάθος, να υπάρχει η απόλυτη, αλάνθαστη χημεία, να είναι διάχυτα και έντονα τα συναισθήματα. Να είναι όλα πολύ, και επικίνδυνα δυνατά. Πρέπει να σεβαστώ τον εαυτό μου και να πω, stop. Τέλος. Φύγε. Δεν σου αξίζει. Βρες αυτό που σου αξίζει. Πρέπει να αγαπήσω πρώτα εμένα. Πρέπει να ζήσω αυτά που ονειρεύτηκα και επιθυμώ και λαχταρώ. Εκπτώσεις τέλος. Η καρδιά μου δεν είναι ο πάγκος της λαϊκής!
Θα με κερδίσει αυτός που αξίζω!