Γράφει η Γεώρα
Σταματήσαμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον και δεν το καταλάβαμε. Αφεθήκαμε στο φόβο. Αφεθήκαμε, μα κυρίως πιστέψαμε πως δεν θα τα καταφέρουμε. Και κάπου χαθήκαμε μέσα στη βουή του κόσμου, κάπου απομακρυνθήκαμε.
Κοιταζόμασταν στα μάτια και ξέραμε πως είχαμε νικηθεί. Ηττημένοι σε μια παρτίδα μόνο δική μας, που παίζαμε μόνο εμείς και τελικά χάσαμε, γιατί δεν τολμήσαμε, γιατί δεν πιστέψαμε σε εμάς.
Σταματήσαμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον, όχι ανάγκη, αλλά επιλογή. Κάναμε ένα βήμα πίσω, πατήσαμε κάτω το συναίσθημα, δεν αγγιζόμασταν μη και τυχόν κάψουμε τις χάρτινες ζωές που μας φτιάξαμε.
Σταματήσαμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον, όχι πάθος, αλλά τρέλα. Σταματήσαμε τα κοινά μας βήματα, οι παρέες μας άλλαξαν, πλέον σε απόσταση στεκόμαστε, μέχρι και τον λόγο που απευθύνουμε ο ένας στον άλλον είναι λιγοστός.
Σταματήσαμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον, ζωή!
Σταματήσαμε και ξεκινήσαμε να είμαστε δυο ξένοι που είχαν γνωριστεί κάποτε καλά.
Σταματήσαμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον. Σταματήσαμε όμως; Ίσως και να σταματήσαμε. Γιατί όμως σταματήσαμε;
