Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Δυο μεγάλα, υγρά και χαρούμενα ματάκια, αυτά με κοιτούν κάθε πρωί όταν ανοίγω τα δικά μου. Αυτά με συντροφεύουν σε κάθε περιπέτεια της καθημερινότητάς μου, σε κάθε χαρά σε κάθε λύπη. Η ανάσα του στο πρόσωπο μου να μου θυμίζει την ώρα της πρωινής μας βόλτας, τις καλημέρες που λέμε μαζί, και μια ρουτίνα που με τίποτα στον κόσμο δεν θα ήθελα να αλλάξω.
Είμαι σπίτι, και σπίτι μου είναι εκεί που μένει και ο σκύλος μου. Με φιλοξενεί και με ανέχεται. Έγινε κομμάτι της ζωής μου και εγώ της δικής του. Είναι ένας έρωτας αλλιώτικος, όμως εξίσου μεγάλος και δυνατός. Μια σχέση πραγματικής αγάπης και αφοσίωσης. Εξάλλου αυτό που κάνει τον σκύλο να ξεχωρίζει από τα άλλα ζώα είναι αυτό ακριβώς. Η ικανότητα του να αγαπάει άνευ όρων.
Πόσες φορές με έχει παρηγορήσει, πόσα ξενύχτια έχουμε κάνει μαζί, πόσες φορές κούνησε την ουρά του γεμάτος αγάπη κοιτώντας με στα μάτια. Η γλώσσα της καρδιάς δεν έχει ανάγκη από λέξεις για να εκφραστεί. Είναι γραμμένη στα μάτια. Όταν ξέρεις να ακούς τότε όλα είναι απλά και κατανοητά. Μέσα από αυτά τα μάτια μαθαίνεις πώς να έρχεσαι σε επαφή με τα βαθιά σου συναισθήματα που ίσως να μην ήξερες καν πως υπάρχουν. Αποκτάς αυτοπεποίθηση και μαθαίνεις πολύ καλά την έννοια της λέξης συμπόνια. Και κάπου εδώ θα πω το κλασσικό πως «μόνο όποιος έχει ζήσει κάποια στιγμή της ζωής του με αυτό το υπέροχο πλάσμα μπορεί να με καταλάβει», κλισεδάκι μα πέρα για πέρα αληθινό. Ακόμα και όταν έρθει εκείνη η άχαρη στιγμή του αποχωρισμού, αυτά τα στρογγυλά ματάκια σου δίνουν ακόμα ένα μάθημα ζωής, μέσα από τον θάνατο.
Για όλα τα παραπάνω και για πολλά ακόμα σπίτι είναι εκεί που μένει ο σκύλος σου. Μια χαρούμενη ουρά γεμίζει την αγκαλιά μου και το σπίτι μου τα τελευταία επτά χρόνια. Μια καρδούλα να χτυπά δυνατά στα χέρια μου και δυο αδέσποτα ματάκια που έκαναν κατάληψη παντού. Στο σπίτι του σκύλου μου λοιπόν είστε όλοι ευπρόσδεκτοι, αρκεί να μην του πιάσετε την αγαπημένη του γωνιά στον καναπέ. Και για αυτούς που μας αγαπάνε πολύ, αλλά και για αυτούς που μας αγαπούν λιγότερο έχουμε πολλά αποθέματα αγάπης.
Ανοίχτε την αγκαλιά σας, μα κυρίως την καρδιά σας σε αυτά τα υπέροχα πλάσματα. Αφήστε τα να γίνουν οι ιδιοκτήτες και οι οικοδεσπότες του σπιτιού σας. Αφού μπουν στη ζωή σας αυτό θα αποτελεί μονόδρομο εξάλλου. Σπίτι θα είναι μόνο εκεί που μένει ο σκύλος σας, εκεί που η αγάπη θα ρέει ανεμπόδιστη, εκεί που δυο ματάκια υγρά θα σας περιμένουν μετά από μια δύσκολη μέρα. Σκεφτείτε πως αν οι άνθρωποι είχαν την καρδιά ενός σκύλου ο κόσμος μας θα ήταν σαφώς καλύτερος. Πάμε σπίτι μας λοιπόν. Εκεί που μένει ο σκύλος μας!
