Γράφει η Μόνια Μακρή
Και κάπου εδώ, φτάσαμε στο τέλος αυτού του θεάτρου του παραλόγου. Στο τέλος μιας χρονιάς που περισσότερο θύμιζε ταινία επιστημονικής φαντασίας πάρα μια συμβατική και συνηθισμένη χρονιά με τα πάνω και τα κάτω της.
Σε έναν τελευταίο απολογισμό της χρονιάς λοιπόν, δυο λόγια έχω να σου πω..
Σε ευχαριστώ 2020, για όλα τα δώρα που απλόχερα μου χάρισες.
Όχι μόνο γι’ αυτά που έκλεισα στην αγκαλιά μου με απέραντη ευγνωμοσύνη, αλλά και γι’ αυτά που σαν χειροβομβίδα έσκασαν στα πόδια μου και χόρευα πεντοζάλι μέχρι να βεβαιωθώ πως παρέμεινα αρτιμελής.
Ναι, σίγουρα υπήρξαν στιγμές που θέλησα να σε ξεμαλλιασω. Που θέλησα να σε κλειδώσω σε ένα μπαούλο και να σε πετάξω στο βυθό της θάλασσας. Που αναθεματισα την έλευση σου και σε στόλισα με ότι κοσμητικό επίθετο χόρευε στο μυαλό μου, όμως δεν το έκανα.
Δεν το εκανα γιατί μέσα στις καταιγίδες που κατακαλοκαιρο μου έστειλες, εγώ έμαθα να χορεύω στη βροχή. Ανακάλυψα τη δύναμη και το θαρρος που έκρυβαν τα φουστάνια μου και έγινα πιο σοφή!
Γνώρισα έναν άλλο μου εαυτό. Αυτόν που δε σταματά να παλεύει και δεν καταθέτει τα όπλα αμαχητί. Έμαθα να σέβομαι περισσότερο τους ανθρώπους και να εκτιμώ την κάθε στιγμούλα όπως της αξίζει!
Όσο για σένα, ρε 2020.. Δεν τίμησες τα παντελόνια σου ρε γαμωτο!