Ρίσκαρε τα όνειρα και κάνε τα ζωή!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

“Είσαι κυνική” μου λες κι εγώ γελάω.
“Ναι, είμαι!” Σου παραδέχομαι και δεν ντρέπομαι καθόλου γι’αυτό.
Ξέρεις τι κόπος χρειάστηκε για να φτάσω εδώ που με βλέπεις τώρα;
Ξέρεις πόση διαδρομή περπάτησα;
Πόσες φορές έπεσα και γκρεμοτσακίστηκα;
Και κάθε φορά σηκωνόμουνα. Κάθε φορά σηκώνομαι.
Μόνο που κάθε φορά, άφηνα πίσω μου κι ένα κομμάτι της ψυχής μου.

Δεν ήμουν πάντα έτσι πάντως αν θες να ξέρεις.
Κάποτε πίστευα στην αγάπη και θεωρούσα όλους τους ανθρώπους εκ δεδομένου άδολους.
Ζούσα για το “μαζί” και την συντροφικότητα, θυσία για φίλους, γνωστούς… κι αγνώστους!
Κάποτε που λες.. ονειρευόμουνα και πέταγα από σύννεφο σε σύννεφο!
Κάποτε που λες.. όλο τον κόσμο τον θεωρούσα δικό μου!

Και πέρασε ο καιρός. Κάπου ήρθε το πρώτο μυστικό, το προδομένο από μια “φίλη”.. και μετά ήρθε και εκείνος ο έρωτας ο εφηβικός που πέρασε κι άφησε κι εκείνος το σημάδι του.
Κάπου παρακάτω, ο κόσμος των μεγάλων δεν είχε και πολλή πλάκα.
Εκείνοι οι σπουδαίοι “μεγάλοι” της ζωής, αποδείχθηκαν μεγάλες φόλες και η δικαιοσύνη στην οποία πίστευα τόσο πολύ ήταν πιο πολύ μια λέξη παρά μια ουσία.

Το “για πάντα”, δεν κράτησε για τίποτα.
Ούτε στις φιλίες, ούτε στους έρωτες, ούτε καν στους ανθρώπους που βάφτισα “δικούς μου”.
Και μετά ήρθαν και τα μαθήματα ζωής.
Να μην εμπιστεύεσαι.
Να κρατάς στεγανά.
Να μην δίνεσαι.
Να μην δίνεις, κι όταν δίνεις να είναι “τόσο όσο”.
Να κοιτάς το συμφέρον σου.
Να μην έχεις ευαισθησίες
Να πιστεύεις στην λογική και να μην βασίζεσαι στο ένστικτο.
Να…

Άκου λοιπόν τώρα τι θα σου πω κι εγώ.
Εγώ που μέτρησα τις πληγές μου μια μια και τις προδοσίες μου τις γεύτηκα σαν να ήταν το “πιάτο ημέρας”.
Και τα έκανα όλα αυτά τα “να…” η απάντηση είναι.. ΜΠΟΥΡΔΕΣ!

Μεγαλώνεις, μαθαίνεις, αλλάζεις..
Προσαρμόζεσαι και γίνεσαι κομμάτι των βιωμάτων σου.
Μαθαίνεις όμως κοντά στο “να”, να βάζεις κι ένα “αλλά”.
Μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τις φόλες της ζωής από μακριά.
Μαθαίνεις να τις κοιτάς στα μάτια, να τους δείχνεις πως τα ξέρεις όλα κι όμως να αφήνεις το παραμύθι τους να ξεστομιστεί.
Μαθαίνεις πως στον σωρό των ανθρώπων που θα μπουν και θα βγουν από την ζωή σου, θα μείνουν στο τέλος κάποιοι.
Είναι λίγοι, είναι αυθεντικοί, είναι οι άνθρωποι που η μοίρα δεν στους έστειλε ούτε σαν μάθημα, ούτε σαν τιμωρία.
Στους έστειλε για συνοδοιπόρους, στο ό,τι!

Και η μαγική λέξη της ζωής σου, θα είναι το ρίσκο!
Ρίσκαρε…

Ρίσκαρε στους ανθρώπους γιατί αυτοί που θα σου μείνουν, θα είναι οι άνθρωποι της ζωής σου!
Ρίσκαρε στον έρωτα, γιατί αν γίνει αμοιβαίος, θα αξίζει όλα τα καρδιοχτύπια του κόσμου!
Ρίσκαρε τα όνειρά σου και ζήστα!
Ρίσκαρε το κενό ανάμεσα στον κυνισμό και τον συναισθηματισμό και βούτα μέσα του με τα μάτια ανοιχτά και την ψυχή έτοιμη να τα ζήσει όλα!

Γιατί θα έρθει μια μέρα, που όλα τα ρίσκα που θα πάρεις, θα αξίζουν.
Θα είναι η μέρα που η αγκαλιά σου, θα κουμπώσει με μια άλλη αγκαλιά, κι εκεί μέσα θα παραγραφούν όλες οι σκιές.
Θα είναι η μέρα που.. “μετεβλήθη, ο κόσμος εντός μου” όπως έγραψε κι ο Βιζυηνός.

Τόσο απλά…