Γράφει η Λιάνα
Πως μου έλειψε λίγη αγάπη. Ξέρεις από κείνη που κάνει τα μάτια να λάμπουν και την καρδιά να αλλάζει χτύπο.
Πόσο λαχταράω μια αγκαλιά, που θα ναι τόσο σφιχτή, μήπως και νιώσω ότι ξαναγίνομαι ολόκληρη.
Και καίει το στόμα μου μένοντας σιωπηλό και διαμαρτύρονται οι αλήθειες μου που τις έχω κλειδωμένες στο πιο βαθύ μέρος του μυαλού μου.
Αβάσταχτη πραγματικότητα το σχεδόν. Διαλύει τις ελπίδες, με τη γέννηση τους. Και το ίσως, λέξη που σιγά σιγά έγινε μισητή. Ένα “μείνε” περιμένω. Για να αλλάξει το γκρι μέσα μου. Ένα “όλα” κι όπου βγει. Μα δεν μπορείς να δεις τίποτα. Μένεις άπραγος και τρυφερός κοντά μου, μα όχι δίπλα μου.
Έχει ανάγκη η ψυχή να βρει χώρο να ξεκουραστεί και να απλωθεί, η καρδιά να αναπνεύσει. Και το μυαλό υποφέρει ψάχνοντας λύσεις.
Κι είναι κι εκείνες οι τραυματισμένες αναμνήσεις, που ξεπετάγονται απ’ το πουθενά και κάνουν τους φόβους άγριους. Μήπως θέλουν να μου πουν, πως ήταν μέχρι εκεί; Πως δεν θα αξιωθώ ποτέ πια να ζήσω κάτι περισσότερο απ το περίπου;
Να μιλήσω. Να φωνάξω. Να σου φωνάξω. Να σε κατηγορήσω! Γιατί μου ξύπνησες τα θέλω; Γιατί ζωντάνεψες επιθυμίες; Γιατί είναι ζεστά, όταν είσαι τριγύρω; Γιατί μυρίζεις σαν τη ζωή που είχα και έχασα;
Μα είμαι δειλή. Και τρομαγμένη. Και τελικά νικάει το κορίτσι που κρατάω μόνιμα ζωντανό μέσα μου κι όχι η γυναίκα που ξέρει να διεκδικεί.
Αποτέλεσμα. Κάθομαι και μετράω μέρες, ώρες, στιγμές μέχρι να φύγεις. Κι ας κρατάω – το ξέρω (ξέρεις) καλά – μια ευτυχία αποκλειστικά φτιαγμένη για σένα. Κι ας ξέρω πως τίποτα δε θα μπορεί να είναι το ίδιο, όταν δε θα σαι εδώ.
Πως μου έλειψε λίγη αγάπη…Κι εσύ δεν αποκαθηλώνεις τα απόλυτα πιστεύω σου για να με νιώσεις…..