Πολύ το παίδεψες, το παιδί μέσα σου..

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου 

Όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας. Ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας, που μας γεμίζει αισιοδοξία και μας κάνει να γελάμε. Ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας, που μας βοηθάει να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε. Που μας βοηθάει να σηκωνόμαστε κάθε που πέφτουμε κι ας έχουν ματώσει τα γόνατά μας. Που μας βοηθάει να ξεχνάμε με τον καιρό ότι μας πλήγωσε και μας δίνει δύναμη να ξαναπροσπαθούμε…

Πάντα φανταζόμουν αυτό το παιδί, σαν ένα μικρό παιχνιδιάρικο ξωτικό, με πολύχρωμα ρούχα και πονηρό χαμόγελο. Πάντα το φανταζόμουν να χοροπηδάει από χαρά και να σκέφτεται συνεχώς την επόμενη σκανταλιά. Πάντα το φανταζόμουν σαν ένα μικρό ξωτικό, που δίνει λάμψη στο βλέμμα και πνοή στην ψυχή…

Πόσο το παίδεψες αυτό το παιδί μέσα σου; Πόσο το πλήγωσες; Πόσο το φυλάκισες; Πόσο το κράτησαν όμηρο τα “πρέπει” κι η λογική σου; Πόσα παιχνίδια του αρνήθηκες; Πόση χαρά του στέρησες; Πόση ζωή του έκλεψες;

Το έντυσες με στενά, αυστηρά κοστούμια, το φόρτωσες με προβλήματα και ανησυχίες και βάλθηκες να το κάνεις όμοιο με την εικόνα που προσεχτικά χτίζεις. Βάλθηκες να το κάνεις κι αυτό μουντό και άχρωμο, σκεπτικό κι αγέλαστο. Με τα ίδια σου τα χέρια προσπαθείς να το στραγγαλίσεις. Προσπαθείς να το κάνεις να σωπάσει για πάντα.

Προσπαθείς, μα αν δεν το σκοτώσεις, δεν θα υποταχτεί, δεν θα σταματήσει να επαναστατεί, δεν θα σταματήσει να διεκδικεί. Θα μένει εκεί, να σου θυμίζει συνεχώς πως υπάρχει και πως μπορεί να σου δώσει απλόχερα όσα αρνείσαι. Θα είναι εκεί να σου φωνάζει πως αξίζει να του δώσεις μια ευκαιρία. Αν δεν το σκοτώσεις, όσο κι αν το αγνοείς, δεν θα πάψει να απαιτεί θέση στη ζωή σου…

Αυτό το παιδί μέσα σου, το παίδεψες πολύ. Το πλήγωσες, το έκανες να ματώσει, το έκανες να γονατίσει, έχει όμως ακόμη πείσμα κι επιμονή. Βρίσκεται ακόμη εκεί κι ελπίζει πως κάποτε θα το ακούσεις και θα του δώσεις μια ευκαιρία. Βρίσκεται ακόμη εκεί κι ελπίζει πως κάποτε θα το αφήσεις να χαρίσει λάμψη στο βλέμμα και πνοή στην ψυχή σου…