Ποιον νοιάζει τελικά, αν εγώ αντέχω;

Γράφει η Μαρία Κυπραίου 

Νοιάζει τελικά κανέναν, αν εγώ είμαι δυνατή; Κανέναν.
Είναι σίγουρο γι’ αυτούς ότι εγώ είμαι δυνατή. Δεν έχω ανάγκες και ανασφάλειες, δεν χρειάζομαι κανέναν.
Δεν έχω ανάγκες, τα καταφέρνω.
Και όταν τελειώσει όλο αυτό, όταν τελειώσει αυτή η δυνατή τι μένει;
Α, ναι φυσικά! Παρτάκιας
Αφού κανένας δεν μου στάθηκε γιατί ήμουν η δυνατή. Αφού κανείς δεν με βοήθησε γιατί εγώ δεν είχα ανάγκη. Αφού δεν είχα ένα χέρι ουσιαστικά για να κρατήσω, τι έγινα; Έγινα εγωίστρια. Γιατί; Γιατί ανακάλυψα πως μόνο με τα δικά μου χέρια μπορώ να κάνω τα πάντα.
Μια εγωίστρια που κοίταξα την πάρτη μου. Που δεν βοήθησα κανέναν, κι ας του είχα δώσει όλη μου τη ζωή. Μία που δεν εκτίμησε τίποτα, κι ας τα έκανα όλα μόνη μου.
Σταμάτησα να περιμένω μέχρι και το ευχαριστώ, μου φαινόταν σχεδόν απίστευτο να μου το πει κάποιος και να το πιστεύει.
Και να σου πω τι κατάλαβα από όλο αυτό;
Ότι αρχίδια σε αγαπάνε και σε νοιάζονται! Πάντα μόνος σου πρέπει να παλεύεις, κανέναν να μην έχεις ανάγκη και σε κανέναν να μη χαρίζεσαι. Ότι μπορεί να περνάει από τα χέρια σου να το κάνεις και να μην περιμένεις ποτέ αντάλλαγμα για όσα έδωσες.
Να μη δίνεσαι σε κανέναν γιατί πιο εύκολα θα πουν ότι εσύ δεν ήσουν πουθενά στη ζωή τους παρά σε ευχαριστώ που ήσουν εδώ όσο μπορούσες.
Κι αν έτυχε και μεγάλωσες και εσύ μέσα στις λέξεις απών, εγωισμός, παρτάκιας κ.λ.π μη σε νοιάζει πια καθόλου.
Άνοιξε τα χέρια σου, πιάσε τον ουρανό και ακολούθα τα αστέρια που ονειρεύεσαι. Και το σημαντικότερο, ας τους να λένε!
Ο κόσμος ξέρει μόνο να σε κρίνει. Φαντάσου πόσο σκατά τα έχουν κάνει με τη ζωή τους που προσπαθούν να δώσουν και σε άλλους συμβουλές.