Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Πίστεψα σε παραμύθια γιατί την αλήθεια δεν ήμουν σε θέση να την δεχτώ. Κι όμως, πόσο πολύ ήθελα να πιστέψω ότι η ιστορία μας είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός μαγικού παραμυθιού. Εσύ ήσουν ο πρίγκιπας που εμφανίστηκε ξαφνικά στη ζωή μου, κι εγώ η πριγκίπισσα που περίμενε να ζήσει την απόλυτη ευτυχία. Μακάρι να ήταν τόσο απλό.
Κάθε φορά που έβλεπα το χαμόγελό σου, φανταζόμουν ότι ήταν το χαμόγελο που θα φώτιζε το υπόλοιπο της ζωής μου. Κάθε φορά που με αγκάλιαζες, πίστευα πως βρισκόμουν στην ασφαλή αγκαλιά του δικού μου παραμυθένιου ήρωα. Οι στιγμές μαζί σου ήταν γεμάτες πάθος και έρωτα, σαν τις σκηνές των παραμυθιών που διάβαζα μικρή. Ήθελα να πιστέψω ότι όλα ήταν τέλεια, ότι τίποτα δεν μπορούσε να μας χωρίσει.
Όμως, η αλήθεια είναι πως τα παραμύθια σπάνια γίνονται πραγματικότητα. Κι εμείς, αντί να ζήσουμε το “έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα. Οι διαφωνίες μας άρχισαν να γίνονται συχνότερες, τα λόγια μας πιο σκληρά. Εκεί που κάποτε έβλεπα το φως, τώρα έβλεπα τις σκιές της αμφιβολίας και της απογοήτευσης.
Ήθελα τόσο πολύ να κρατήσω ζωντανή την εικόνα του παραμυθιού μας. Αγνόησα τις ενδείξεις, έκανα τα στραβά μάτια στα προβλήματα που μας περιτριγύριζαν. Ήθελα να πιστέψω ότι αν προσπαθούσαμε λίγο περισσότερο, όλα θα γίνονταν όπως τα ονειρευόμουν. Αλλά η πραγματικότητα είναι πεισματάρα και δεν υποκύπτει στις φαντασιώσεις μας.
Η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν ήταν, έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε σε ένα ψέμα, να προσποιούμαστε ότι όλα ήταν καλά όταν δεν ήταν. Έπρεπε να παραδεχτούμε ότι το παραμύθι μας είχε τελειώσει, ότι η πραγματικότητα δεν μας χαριζόταν. Κι έτσι, ήρθε το τέλος. Ένα τέλος που με πίκρανε, αλλά ταυτόχρονα με απελευθέρωσε.
Τώρα, καθώς κοιτάζω πίσω, καταλαβαίνω ότι η πραγματική ζωή δεν είναι παραμύθι. Είναι γεμάτη προκλήσεις, απογοητεύσεις, αλλά και στιγμές απόλυτης χαράς και ευτυχίας. Μαθαίνω να εκτιμώ την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, και να μην κρύβομαι πίσω από φανταστικές ιστορίες. Γιατί μόνο όταν δεχόμαστε την αλήθεια, μπορούμε να προχωρήσουμε πραγματικά μπροστά και να βρούμε την ευτυχία που μας αξίζει.
Και ποιος ξέρει; Ίσως το επόμενο κεφάλαιο της ζωής μου να μην είναι ένα παραμύθι, αλλά μια ιστορία γεμάτη αληθινή αγάπη, αφοσίωση και συντροφικότητα. Γιατί, τελικά, η αλήθεια είναι το πιο όμορφο παραμύθι που μπορούμε να ζήσουμε.
Other Articles
