Πήρε χρόνια να καταλάβω ότι η αγάπη χτίζεται…

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Η αγάπη πονάει. Πληγώνει. Αφήνει αγκάθια στη ψυχή που γίνονται πληγές και αιμορραγούν.
Η αγάπη χάνεται στη πρώτη δύσκολη στιγμή. Εγκαταλείπει όταν βρει ανηφόρα και αγκομαχεί βάζοντας πρώτη και γίνεται καπνός. Η αγάπη δε ζει. Πεθαίνει με τη πρώτη ευκαιρία και εθελοτυφλεί σε κάθε έξοδο που καταλήγει σε ρουτίνα. Η αγάπη κουράζει, εξασθενεί με το καιρό και γίνεται απάτη. Δε θεριεύει, δε ζωντανεύει απλά καραδοκεί σε μιαν άκρη της ζωής μη τυχόν κανείς περάσει και τη πάρει κατά λάθος παραμάζωμα.

Πήρε χρόνια να καταλάβω ότι η αγάπη χτίζεται. Ακτινοβολεί. Μιλάει. Ζωντανεύει.
Ακούει το όνομα της και κλείνει το μάτι στη ζωή. Υπομένει. Αφουγκράζεται και επιμένει για μια νύχτα ακόμα. Ξυπνάει κάθε φορά που της μιλάς. Πήρε χρόνια να δω πως εξελίσσεται και μεγαλώνει κάθε φορά που τη ποτίζεις. Πήρε χρόνο να μου δείξει πως υπάρχει γύρω μας παντού, πως μοσχοβολά ο τόπος όταν αγαπάς, πως ομορφαίνει και ψηλώνει κάθε φορά που μιλάς γι αυτή. Πως όση αγάπη σπείρεις άλλη τόση θα θερίσεις. Πως είναι ωραίο να αγαπάς και ας αποβεί κάποτε μοιραίο.

Πώς να πληγώνω λοιπόν την αγάπη που έχει τόσα πολλά να μου δώσει;
Αλλά ακόμα και αν το κάνω άθελα μου, τι θα γίνει; Δε σου έχουν πει πως ο πόνος είναι δύναμη;