Πάρε τις πεταλούδες στο στομάχι μου και έλα να τις σκορπίσουμε παρέα..

Γράφει η Blonde Commando

Μιλάει και κρέμεσαι από τις λέξεις του…Σιωπά και μετράς το χρόνο σου σε κενά, όπως οι μουσικοί τις παύσεις. Δεν κάνει κάτι ξεχωριστό, απλώς υπάρχει. Και η ζωή αποκτά νόημα μέσα από εκείνον. Όλα ήταν τόσο πληκτικά, τόσο συνηθισμένα, τόσο κοινότοπα πριν τον συναντήσεις.

Μα τώρα νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι. Θα σε πιάσει από το χέρι και θα τον ακολουθήσεις παντού. Θα γίνει ένα ορόσημο ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Τόσες νύχτες ονειρεύτηκες την άφιξή του. Τόσα πολλά πρόσωπα που δεν έκαναν την καρδιά να χτυπήσει, μα πάντα μόνο ένας να γητεύει τις αισθήσεις.

Εσύ που νόμιζες ότι ξέρεις πολλά, να θες να μάθεις από εκείνον. Εσύ που ήσουν τόσο δυνατή πάντα, να νιώθεις εύθραυστη σα γυαλί. Να παίρνει η αγκαλιά και η μυρωδιά του μακριά το φόβο σου και την ανασφάλειά σου. Να γυαλίζουν περισσότερο τα φεγγάρια. Να ακούγεται πιο δυνατά ο ήχος από τα κύματα που σκάνε στην παραλία. Να πιστεύεις πάλι στον έρωτα, στα φιλιά, στα καλοκαίρια.

Είπες δεν θα συμβεί ξανά. Πέρασαν οι μέρες και οι νύχτες με το κορμί κλειδωμένο και την ψυχή παγιδευμένη στο τίποτα. Τόσο πληγωμένη και τόσο μόνη! Μα εκείνος γεμίζει το χώρο με την παρουσία του. Είναι εδώ και δεν υπάρχει κανένας άλλος. Δεν υπάρχεις εσύ όπως ήσουν μέχρι τώρα. Υπάρχουν όλες σου οι προοπτικές να γίνεις ο καλύτερος σου εαυτός μέσα από εκείνον.

Έρχεται στα όνειρά σου και παίρνει μακριά τους εφιάλτες.  Θα λάμψεις ξανά στη σκηνή της ζωής γιατί σε κοιτάζει από το ακροατήριο. Χαμογελάει παιδικά μα έχει αυτή τη σιγουριά ενός γοητευτικού ενήλικα. Μυρίζει εθιστικά. Τα κάνει όλα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Πού ήταν τόσον καιρό;

Έρχονται οι άνδρες της ζωής μου σαν αρχετυπικές φιγούρες στο έργο. Ο μπαμπάς που με είχε πριγκίπισσα. Οι αδελφοί που τους κρατούσα μούτρα όταν μου αποκεφάλιζαν τις κούκλες. Εκείνος ο εφηβικός έρωτας που πίναμε μαζί βότκα κρυφά καθισμένοι στα σκαλάκια του πάρτυ. Εκείνη η πρώτη μεγάλη αγάπη που μου ψιθύρισε  τρυφερά στο αυτί το βράδυ που έκλεινα τα 22, γεμάτη αθώες υποσχέσεις πριν με προδώσει ένοχα. Εκείνος που βάδισες μαζί του τα τελευταία χρόνια, όταν το λίγο έμοιαζε πολύ κι όταν το πρόσκαιρο κουβαλούσε την υπόσχεση του «για πάντα». Όπως το τατουάζ που έκανες όταν έφυγε…

Πόσο θα’ θελα να πιστέψω πάλι σε αυτά που πίστευα πριν με σημαδέψεις στην καρδιά. Πόσο θα’θελα να είμαι εκείνο το κοριτσάκι που σε αγαπούσε χωρίς να περιμένει τίποτα. Πόσο θα’θελα να ξαναγίνεις ο πρίγκιπάς μου και όχι το βαμπίρ μου. Εκείνος που μετατρέπει σε γέλιο τη θλίψη μου και κάνει τα μάτια μου να φωτίζονται από θαυμασμό.

Άνδρες…Όλοι ανώριμοι, όλοι επιπόλαιοι, όλοι παιδιά που πληγώνουν άθελά τους σ’ένα αέναο παιχνίδι. Μα εσύ είσαι μοιάζεις να είσαι χίλιες ζωές σε μία. Ο μουσικός που παίζει jazz σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο και χαμογελά στα όμορφα κορίτσια. Ο συγγραφέας που χτυπάει τα πλήκτρα καθώς ανάβει τσιγάρο. Ο επιχειρηματίας που λύνει χαλαρά τη γραβάτα στο τέλος μιας κουραστικής ημέρας. Ο πιλότος που βλέπει τα πάντα με την οπτική του παντοδύναμου πάνω από τα σύννεφα.

Θες να είσαι ο ήρωάς μου;  Εκείνος που κολλάει τα κομμάτια της σπασμένης πορσελάνινης κούκλας με το άγγιγμά του. Εκείνος που δίνει νόημα στα κείμενα, στα τραγούδια, στα ταξίδια. Πάρε τις πεταλούδες από το στομάχι μου και έλα να τις σκορπίσουμε στον κόσμο. Είναι άσχημος πολύ αλλά εσύ κι εγώ μπορούμε να τον ομορφύνουμε…Μαζί…