Γράφει η Πράξια Αρέστη
Φλεβάρης…
και κάνει ένα κρύο που το νιώθεις να διαπερνά το δέρμα σου και να τρυπάει τα κόκαλα.
Δύσκολα ζεσταίνομαι αυτόν τον χειμώνα.
Χοντρές πιτζάμες, ρόμπα, κουβέρτα και κλιματιστικό στο φουλ και οι περισσότερες νύχτες με βρίσκουν έτσι κουλουριασμένη στον καναπέ, να βαριέμαι να σηκωθώ ακόμη και για να πάω τουαλέτα όταν κατουριέμαι.
Τσουχτερό το κρύο, όπως τσουχτερά και τα λόγια σου. Κι αυτά τρυπάνε κόκαλα σαν δυνατό οξύ. Η πιο κακή σου συνήθεια που δεν θέλεις να αλλάξεις. Να χτυπάς πρώτος, να πληγώνεις πρώτος, μην τύχει και πληγωθείς, μην τύχει και νιώσεις, μην τύχει και δεν έχεις το πάνω χέρι, μην τύχει και αφήσεις ατάιστο τον εγωισμό σου.
Κι αυτό το μαξιλάρι πόσα δάκρυα να απορροφήσει. Με έχει κουράσει η ξεροκεφαλιά σου, με έχουν κουράσει οι μάχες σου. Με έχουν κουράσει και τα άκυρα λόγια σου που ρίχνουν άστοχα το δηλητήριό τους χωρίς να έχεις ίχνος ενσυναίσθησης για το πόσο με πληγώνεις.
Το μόνο που σε νοιάζει πάντα είναι ο εαυτός σου και ο εγωισμός σου. Πάνω απ’ όλα να μην πληγωθείς εσύ. Πάνω από όλα να είσαι πάντα από πάνω. Πρέπει όλα να είναι πόλεμος μεταξύ μας. Πρέπει πάντα να είσαι απέναντι. Δεν είσαι μαζί με κάποιον όταν πάντα επιλέγεις να τον πολεμάς, όταν πάντα τον θεωρείς εχθρό που προσπαθεί να σε αλλάξει, όταν δεν μπορείς να τον εμπιστευτείς. Αυτό δεν είναι σχέση, είναι μαρτύριο και τοξικότητα στο φουλ.
Κουράστηκα και να τρέχω. Να τρέχω ξοπίσω σου για να σε πείσω ότι είσαι λάθος, να τρέχω ξοπίσω σου για να καταλάβεις ότι είναι ειλικρινή τα αισθήματά μου, να τρέχω ξοπίσω σου όταν θυμώνεις και όταν εξαφανίζεσαι μετά από κάθε μαλακία που κάνεις.
Δε θέλω άλλο να τρέχω. Τρέχω για άλλα τόσα πράγματα κάθε μέρα. Ζούμε σε ένα κόσμο που συνεχώς πρέπει να τρέχουμε. Γιατί να τρέχω και στον έρωτα; Γιατί να μην έρχεται αυτός να με βρίσκει όπως είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ μου, στα ζεστά μου και να με κάνει να χαμογελώ; Με ένα μήνυμα, με μια βόλτα, με το σεξ, με ένα φιλί. Δεν θέλω να τρέχω ξοπίσω από κανέναν συνεχώς, δεν θέλω να παλεύω με κανέναν συνεχώς για να φέρεται σωστά, για να μου κάνει έρωτα, για να κάνει πράγματα για μας, για να νιώθει.
Κουράστηκα.
Γι’ αυτό θα μείνω εδώ κουλουριασμένη στον καναπέ μου, μόνη μου να σκεφτώ. Μακριά από όλους και κυρίως μακριά από σένα που βρίσκεις πάντα τα πιο λάθος λόγια να πεις για να μου χαλάσεις τη μέρα, τη διάθεση, τη ζωή. Θα μείνω έτσι όλο τον χειμώνα και θα περιμένω την άνοιξη να έρθει. Θα περιμένω τις ζεστές μέρες.
Και δε θα σε αφήσω ξανά να μου χαλάσεις την διάθεση. Εσύ θα είσαι πάντα ψυχρός σαν χειμώνας, γιατί είσαι ο χειμώνας. Ποτέ δεν θα μπορέσεις να ζεστάνεις την καρδιά μου.
Είσαι ο χειμώνας και είμαι το καλοκαίρι. Και αν βάλεις λίγο χειμώνα μαζί με λίγο καλοκαίρι, φτιάχνεις την άνοιξη. Εσύ, όμως, τρέφεις για μένα τόση αγάπη όση και μίσος. Φοβάσαι τον ήλιο μου, δεν αντέχεις τη ζέστη μου κι εγώ πεθαίνω στην παγωνιά σου. Και δεν βρήκαμε ποτέ τη σωστή ποσότητα να βάλουμε για να φτιάξουμε την πιο ωραία άνοιξη.
Πάντα εγώ θα μπορώ να ζω όταν εσύ θα φεύγεις… όπως το κρύο και η ζέστη!