Γράφει η Σοφία Σοφιανιδου
Κάθε φορά που ερωτευόμαστε, υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα σε αυτό που βλέπουμε και σε αυτό που είναι ο άλλος. Είναι εύκολο να χαθούμε στην εικόνα που πλάθουμε στο μυαλό μας, μια εικόνα που είναι φτιαγμένη από τα δικά μας όνειρα, ανάγκες και φόβους. Την ιδέα ότι ο άλλος είναι τέλειος, ότι καλύπτει κάθε κενό μας, ότι είναι η απάντηση σε κάθε μας αναζήτηση. Αλλά αυτή η ιδέα είναι ένας ψίθυρος, μια αντανάκλαση. Δεν είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Ο πραγματικός έρωτας ξεκινά όταν ρίξεις το πέπλο. Όταν κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια και δεν δεις πια το ιδανικό που φαντάστηκες, αλλά την αλήθεια του. Κι αυτή η αλήθεια μπορεί να μην είναι πάντα εύκολη. Μπορεί να έχει γωνίες που δεν περίμενες, αδυναμίες που σε ξαφνιάζουν, πλευρές που δεν ταιριάζουν με το αφήγημα που είχες στο μυαλό σου. Όμως εκεί είναι που γεννιέται κάτι πολύ πιο βαθύ. H αποδοχή.
Το να αγαπάς τον άλλον για αυτό που πραγματικά είναι, σημαίνει να τον βλέπεις γυμνό από τις προσδοκίες σου. Να αγκαλιάζεις όχι μόνο τη φωτεινή του πλευρά, αλλά και τις σκιές του. Να μην τον αγαπάς παρά τις ατέλειές του, αλλά και για αυτές. Γιατί οι ατέλειες είναι αυτές που τον κάνουν αληθινό. Είναι αυτές που κάνουν τον έρωτα ζωντανό κι όχι ένα ψυχρό όνειρο που μένει ανέγγιχτο.
Κάθε φορά που επιλέγεις να μείνεις δίπλα στον άλλον, όχι επειδή ανταποκρίνεται σε ό,τι ήλπιζες, αλλά επειδή σέβεσαι αυτό που είναι, χτίζεις κάτι που έχει ουσία. Ο πραγματικός έρωτας δεν είναι εύκολος. Δεν είναι η φαντασίωση του τέλειου συντρόφου που μάς καταλαβαίνει πάντα, που μάς γεμίζει χωρίς να χρειαστεί να προσπαθήσουμε. Είναι ένας χορός όπου δύο άνθρωποι μαθαίνουν να συντονίζονται, παρά τις διαφορές τους, παρά τους φόβους τους.
Και τι γίνεται όταν ο άλλος δεν μένει; Όταν κοιτάς βαθιά μέσα του, αποδέχεσαι την αλήθεια του, κι εκείνος επιλέγει να φύγει; Αυτή η στιγμή μπορεί να πονέσει περισσότερο από οτιδήποτε έχεις φανταστεί πως πονάει πολύ. Νιώθεις ότι η καρδιά σου έχει σπάσει στα δύο, ότι όλη η προσπάθεια, η αγάπη, η αποδοχή πήγαν χαμένες. Αλλά δεν πήγαν.
Το να αγαπάς κάποιον αληθινά, ακόμα κι αν αυτός δεν μπορεί ή δε θέλει να ανταποδώσει, είναι από τις πιο γενναίες πράξεις που μπορείς να κάνεις. Μπορεί να μην έμεινε, αλλά εσύ έδωσες ένα κομμάτι του εαυτού σου που είναι αυθεντικό. Κι αυτό το κομμάτι δε χάνεται. Μένει μέσα σου, σε διαμορφώνει, σε κάνει πιο δυνατό, πιο ελεύθερο, πιο αληθινό.
Μπορεί να είναι τρομακτικό να αφήσεις πίσω την ιδέα που είχες. Μπορεί να νιώσεις ότι χάνεις κάτι πολύτιμο. Αλλά αυτό που θα κερδίσεις είναι ανεκτίμητο. Γιατί μόνο όταν δεις τον άλλον πραγματικά, θα μπορέσεις να νιώσεις την ομορφιά της σύνδεσης. Όχι την επιφανειακή, την εύκολη, αλλά την αυθεντική.
Ο πραγματικός έρωτας σου διδάσκει να είσαι ελεύθερος. Να αφήνεις τον άλλον να είναι αυτό που είναι, χωρίς να προσπαθείς να τον χωρέσεις στα όριά σου. Κι εκεί βρίσκεται η μαγεία του. Στην ελευθερία που σου δίνει να αγαπήσεις αληθινά και να αγαπηθείς για αυτό που είσαι, χωρίς να χρειάζεται να φορέσεις μάσκες.
Στο τέλος, ο έρωτας που μένει δεν είναι αυτός που μας έκανε να πιστέψουμε σε μια τέλεια ιστορία, αλλά αυτός που μας έκανε να ζήσουμε κάτι αληθινό. Έναν άνθρωπο που τον είδες, σε είδε και, παρ’ όλα αυτά, επέλεξε να μείνει. Κι αυτό πάντα θα αξίζει.
Γιατί για να είναι κάτι αληθινό, χρειάζεται να ερωτευτείς τον ίδιο τον άνθρωπο κι όχι την ιδέα που είχες γι’ αυτόν.
