Οι δεδομένοι, σε τελειώνουν ακαριαία, και χωρίς επιστροφή!
Γράφει η Ματίνα Νικάκη – MaGio
Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων που αναπνέουν δίνοντας. Είναι στη φύση τους να φοράνε το πιο γλυκό τους χαμόγελο, όταν σε κοιτάνε στα μάτια περιμένοντας να τους πεις, αν σου άρεσε το φαγητό που σου μαγείρεψαν. Αυτοί που θα αρπάξουν πάνω από αυτούς που αγαπούν ότι τους κουράζει, τους αγχώνει, τους πονά. Δρουν ακαριαία στο να είναι οι άνθρωποι τους, χωρίς κανένα, αν γινόταν βάρος στην ψυχή και την πλάτη τους. Είναι οι άνθρωποι που τους βαφτίζουν όσοι απολαμβάνουν των προσφορών τους “δεδομένους”!
Δεδομένοι είναι, ναι, γιατί το λόγο τους τον κρατάνε, είναι αντράκια, είτε αρσενικά, είτε θηλυκά. Δεν πουλάνε ανθρώπους, όταν χρειαστεί και φτάσουν στα όρια τους, ξεκαθαρίζουν. Τυγχάνουν επιλογής ανθρώπων βαμπίρ, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν τέλεια είναι να βρίσκουν θύματα. “Είσαι το τέλειο θυματάκι μου, εσύ”, σκέφτονται. Μέχρι να γυρίσει το μάτι τους όμως ανάποδα και να τους πάρει ο διάολος πέρα για πέρα.
Που είναι πραγματικά έξυπνοι άνθρωποι, κι ενώ τους επιλέγουν και γι αυτό το λόγο, τελικά τους αντιμετωπίζουν σαν χαζούς. Τι φάση; Που είναι τέρμα ενοχικοί και όλοι βολεύονται σε αυτό, μέχρι που αγαπούν τον εαυτό τους και παύουν να είναι πια αρεστοί.
Πίστεψε με όμως, θεαματικότερη έξοδο από άνθρωπο δεδομένο δεν θα δεις ξανά. Γιατί; Γιατί απλά οι άλλοι δεν θα πόνταραν ούτε 1cent στο να σηκώσουν κεφάλι. Γιατί ύστερα από τις απεγνωσμένες τους προσπάθειες να ακουστούν, μένουν τόσο ήσυχοι που απορούν οι γύρω τους, αν αναπνέουν τα λατρεμένα τους αυτά “αδύναμα”, πλάσματα. Αλήθεια ε; Θα θέλατε. Είναι βρε, η ηρεμία πριν την τρικυμία.
Σε τελειώνουν πίστεψέ με τόσο ακαριαία που οι χειριστικοί τους χρήστες σοκάρονται. Γιατί ποτέ τους δεν θα μάθουν οι κακομοιροι πόσο λίγο τους ήξεραν. Ποτέ δεν θα καταλάβουν ότι η αδυναμία που έκριναν ότι τους χαρακτήριζε ήταν αγάπη, νοιαξιμο, φροντίδα και όχι αδυναμία να έχουν ψυχρή λογική. Τη δύναμη τους να ανέχονται δεν την υπολόγισαν, όταν τελικά τους σιχάθηκε η ψυχή τους. Που νόμιζαν ότι δεν έβλεπαν τίποτα, αλλά τελικά παρατηρούσαν τα πάντα.
Τώρα μιλούν αυτοί και η απόφαση τους είναι τελεσίδικη. Τώρα δεν ακούν καν τα παρακάλια τους. Τώρα φεύγουν και σε όσους τους έκαναν να συρθούν, δεν σπαταλούν ούτε ένα βλέμμα. Που εξάντλησαν την ποσότητα όσης αξιοπρέπειας τους είχε απομείνει πριν τα τινάξουν όλα στον αέρα.
Καλά ρε για τόσο ηλίθιους τους περνάτε τους δεδομένους σας ανθρώπους ή μήπως τελικά ηλίθιοι είσαστε εσείς που τους παίξατε στα ζάρια και τους χάσατε, για πάντα! Και αλήθεια γιατί τους λατρεύετε τόσο μετά από την εντυπωσιακή, απροειδοποίητη τους έξοδο; Ή μήπως σας λείπουν κιόλας!