Να τις αγαπάτε σε βαθμό κακουργήματος εκείνες τις γυναίκες με τα σηκωμένα μανίκια!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Μην είστε μαλάκες ρε, να τις αγαπάτε λιγάκι παραπάνω τις γυναίκες με τα σηκωμένα μανίκια!
Αυτές που στα δύσκολα δεν το βάζουνε στα πόδια, αλλά σηκώνουν τα μανίκια τους και γίνονται παλικάρια, να τις αγαπάτε, να τις σέβεστε και να τις θαυμάζεται.

Τις γυναίκες που είχανε από γεννησιμιού τους απέναντι θεούς και δαίμονες, μα εκείνες τα κατάφεραν, να τις αγαπάτε λιγάκι πιο πολύ.
Εκείνες τις γυναίκες που όλη η διαδρομή τους είναι μια μόνιμη ανηφόρα, που λαχανιασμένες συνεχίζουν να βαδίζουνε, που τα πόδια τους κόβονται από την υπερπροσπάθεια, Όμως αυτές δεν βγάζουν τσιμουδιά, δεν κλαίγονται, δεν ξεστομίζουν ούτε ένα αχ, να τις αγαπάτε.
Τις γυναίκες που την λέξη “εύκολο” η μοίρα τους την αφαίρεσε εντελώς από το λεξιλόγιο τους, να τις αγαπάτε σας λέω.
Αυτές που πότισε η ψυχή τους πίκρα, αδικία και εγκατάλειψη, όμως δεν έχασαν τον δρόμο τους ποτέ, και έκαναν τα άσχημα αγάπη και την μοίρασαν απλόχερα, να τις λατρεύετε.
Αυτές που όταν όλοι τις ρωτάνε, “πως τα κατάφερες”, εκείνες απαντούν με κυνισμό, “αφού δεν είχα άλλη επιλογή”. Που πάει να πει πως τον πόλεμο τον έχουνε στο αίμα τους, το ίδιο και την νίκη… Να τις αγαπάτε τις μαχήτριες και τις υπέροχες.
Εκείνες τις γυναίκες που οι άλλοι τις αποκαλούν πολυεργαλεία, όμως κανένας δεν τις ρώτησε ποτέ, αν είχανε άλλη επιλογή, πέρα από το να γίνουνε πολυεργαλεία, να τις αγαπάτε ατελείωτα γαμώτο σας…

Γιατί τελικά αυτές είναι που τιμούν τον ρόλο, την θέση και την έννοια της γυναίκας, ως εκεί που δεν πάει άλλο!
Γιατί αυτές δεν τις αφήνει η υπερηφάνεια τους να σας ζητήσουνε βοήθεια, δεν καταδέχονται, δεν το γουστάρουν. Έχουνε μάθει να λειτουργούν αυτόνομα. Έχουνε πείσει τους εαυτούς τους να μην εγκαταλείπουν ποτέ, όσο κι αν τις πονάει. Το μόνο που χρειάζονται, όσο τίποτα άλλο, είναι αγαπηθούνε.
Να τις αγαπάτε ρε βλάκες τις γυναίκες με τα σηκωμένα μανίκια πολύ, ατελείωτα, σε βαθμό κακουργήματος.