Να ξέρεις πόσο με έχεις κουράσει εαυτέ μου…

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού.

“Αγαπημένε μου εαυτέ,

Δεν συνηθίζεται να γράφουμε γράμματα στον εαυτό μας! Ούτε για μένα είναι κάτι οικείο, κάτι συνηθισμένο! Έχοντας ήδη ξεκινήσει το γράμμα και έχοντας ήδη γράψει αυτές τις γραμμές, τα συναισθήματα είναι αμφιθυμικά.

Από τη μια νιώθω αμήχανα να μιλάω σε εμένα, μιας και όλα αυτά τα χρόνια ήξερα να κρύβομαι πολύ καλά ακόμα κι από εσένα εαυτέ μου.

Από την άλλη όσο προχωράω το γράμμα αυτό, τόσο πιο έντονη γίνεται η ανάγκη μου να συνεχίσω, ώστε να εξωτερικεύσω όλα όσα έχω βαθιά μέσα μου και δεν τολμάω ούτε σε εσένα εαυτέ μου να τα ομολογήσω.

Σε κούρασα, το ξέρω! Σε έχω κουράσει όλα αυτά τα χρόνια φορτώνοντας σου βάρη, υποχρεώσεις και ευθύνες που ούτε δικές σου ήταν, ούτε και έπρεπε να γίνουν δικές σου! Βαθύ όμως το αίσθημα της ευθύνης, βλέπεις!

Να θέλεις να είναι όλοι οι άνθρωποι γύρω σου ευτυχισμένοι και να μην έχει να πει κανένας κακό για εσένα. Να γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν, χίλια κομμάτια για να καλύψεις τις ανάγκες των αγαπημένων ανθρώπων γύρω σου και στο τέλος της ημέρας να μένεις με ένα αίσθημα κενού.

Η μία σου πλευρά να χαίρεται για όλα όσα πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει, ενώ ένα άλλο κομμάτι του εαυτού σου να νιώθει άδειο, μετέωρο και ευάλωτο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αυτό σου το κομμάτι που προσπαθεί να σου μεταφέρει αυτές τις αισθήσεις, να καλύπτεται από τις ενοχές. Μικρές φωνούλες που γιγαντώνονται και σου λένε: “Δεν θα ΄πρεπε να νιώθεις έτσι! Εσύ προσφέρεις και μέσα από αυτό πρέπει να νιώθεις πληρότητα. Οι καλοί άνθρωποι δεν ζητάνε.”

Κι όμως… υπάρχει και αυτή η πλευρά μου, όσο καλά κι αν προσπαθήσω να την καταπιέσω και να την φιμώσω. Ευτυχώς εσύ εαυτέ μου με την σοφία που σου έχει δώσει η φύση, διαθέτεις τα “όπλα” για να με αφυπνίζεις. Μέχρι τώρα δεν μπορούσα όμως να σε ακούσω.

Ήμουν τόσο βυθισμένη στα κοινωνικά πρέπει και στον ρόλο του καλού ανθρώπου, που γύρναγα την πλάτη επιδεικτικά σε αυτήν την πλευρά μου που προσπαθούσε να μου δείξει πόσο μόνη και ευάλωτη ένιωθε.

Έπρεπε λοιπόν να επιστρατεύσεις έναν γενικότερο συναγερμό για να σε ακούσω. Οι πόνοι στην πλάτη, οι συνεχόμενοι πονοκέφαλοι και ένα γενικότερο φτερούγισμα στην καρδιά, που κανένας γιατρός δεν μπορούσε να μου εξηγήσει, καθώς η απάντηση που έπαιρνα ήταν η ίδια: “Δεν έχουν οργανική βάση τα συμπτώματα σας!”

Το αίσθημα κενού και το συναισθηματικό άδειασμα όλο και μεγάλωνε και πια δεν μπορούσα να το αγνοήσω όσο και να πάλευα. Έπρεπε να το παραδεχτώ και να σταματήσω να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου. Βρίσκομαι μπροστά στον καθρέφτη και βλέπω ένα είδωλο που δεν αναγνωρίζω. Μια γυναίκα που με κοιτά χωρίς να μπορώ να βρω τίποτε κοινό με αυτήν που νόμιζα ότι είμαι.

Αντικρίζοντας αυτήν την εικόνα, αφήνω την φωνή μου να βγει προς τα έξω και την ακούω να λέει: ¨Σε κούρασα εαυτέ μου. Δεν σε πρόσεξα όπως έπρεπε, ούτε έμαθα να σε αγαπώ. Όμως θέλω να το μάθω από εδώ και πέρα.

Δεν ξέρω πώς, ούτε από πού θα το μάθω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι το χρωστάω σε εμένα να σε αγαπώ εαυτέ μου.”

LoveLetters