Γράφει η Νεφέλη
Είναι κάποιες στιγμές που νιώθω να πνίγομαι. Το βάρος στους ώμους το νιώθω βαρύ κι ασήκωτο. Η ψυχή είναι μουντή και το χαμόγελο δεν μπορεί με τίποτα να σχηματιστεί στα χείλη.
Κουράστηκα. Κουράστηκα να παλεύω, να αγωνίζομαι, να προσπαθώ, να ελπίζω.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όλο για κάτι προσπαθώ. Άλλες φορές το πετυχαίνω κι άλλες μένω μόνο με την προσπάθεια.
Το ξέρω πως δεν είναι σωστό να εκφράζω τέτοιες απαισιόδοξες φράσεις. Το ξέρω πως αν κοιτάξω γύρω μου θα βρω και χειρότερα.
Έλα μου όμως που έτσι νιώθω.
Αχάριστη δεν υπήρξα πότε. Πάντα ευχαριστώ για τα καλά και αγαθά που έχω. Μόνο που να, κάποιες φορές με πιάνει ένα παράπονο κι ένα γιατί με πνιγεί καθώς αναρωτιέμαι γιατί όλα να γίνονται με τόσο πολύ κόπο και ζόρι, ενώ θα μπορούσαν να είναι πιο απλά, πιο βατά , πιο εύκολα.
Αγωνίστρια με αποκαλούν οι λίγοι φίλοι που ξέρουν τη αληθινά περνώ. Είμαι.
Όμως ρε αδελφέ δεν θέλω άλλο πια να αγωνίζομαι. Θέλω κάποια στιγμή στη ζωή να μου έρθουν κι εμένα εύκολα τα πράγματα. Γιατί δεν γίνεται; Τόσο δύσκολο είναι δηλαδή;
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω πως τα αυτονόητα κάποιων, να είναι αγώνας ζωής κάποιων άλλων.
Αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων, αυτή η διαρκής επαγρύπνηση και αγωνία για το τι θα γίνει, με έχουν εξαντλήσει.
Η υπομονή όλο και στερεύει. Δεν θέλω άλλη υπομονή. Δικαιοσύνη θέλω.
Είναι θέμα τύχης, λένε μερικοί. Είναι θέμα γκαντεμιάς απαντώ εγώ.
Γιατί φίλε μου αν σου κάτσει η γκαντεμιά την έβαψες. Είναι σαν τον μαγνήτη ένα πράγμα. Τραβάει όλα τα κουλά και τα απρόσμενα.
Εγώ και η τύχη έχουμε τραβήξει ξεχωριστούς δρόμους. Φοβερό! Μπροστά αυτή; Από πίσω της εγώ. Να την αναζητώ απεγνωσμένα κι η θεά να με προσπερνά και να κοιτάζει αλλού.
Και μην ακούσω μότο του στιλ, περί θετικών και αρνητικών σκέψεων, ενέργειας και αύρας γιατί θα φρίξω. Σήμερα ειδικά που είμαι μέχρι τον λαιμό δεν θα το αντέξω.
Κακές επιλογές και λάθος αποφάσεις θα πείτε. Οκ να το δεχτώ. Όμως κι εκεί υπάρχει ένα ταβάνι βρε αδελφέ.
Επανεκκίνηση στην επανεκκίνηση νιώθω πως η μηχανή τελικά δεν άντεξε και κάηκε.
Αυτό είμαι. Καμένη.
Και τώρα πρέπει ξανά φτου και απο την αρχή να σπρώξω τον μηχανισμό να πάρει μπρος. Αλήθεια πως γίνεται αυτό όταν όλα έχουν βγει off μπορείτε να μου πείτε;
Ίσως κάποιοι να με καταλαβαίνετε. Ίσως πάλι να αναρωτιέστε τι λέω. Ένα μπορώ να μπω με σιγουριά.
Θέλω να νιώσω ηρεμία και ασφάλεια. Τόσο δύσκολα είναι αυτά που ζητώ;