Γράφει η Ελένη Σάββα
Περπατούσα πολύ κοντά στη λίμνη όταν ξαφνικά είδα πίσω από το δέντρο ένα κόκκινο ποδήλατο. Δεν ηταν τίποτα άλλο παρά ένα απλό, κόκκινο ποδήλατο. Κι όμως, στα μάτια μου εκείνη τη μέρα φαινοταν υπέροχο. Ίσως ανήκε σε κάποια νεαρή κοπέλα. Κι ίσως το είχε αφήσει μόνο του για να πάει να πάρει ένα παγωτό, ποιος ξέρει;
Ξαφνικά, είδα ένα μικρό ποντικάκι. Μπορεί να παρατηρούσε κι εκείνο το ποδήλατο, όπως ακριβώς έκανα κι εγώ. Ήμασταν όμως σε μια τεράστια πόλη. Τέτοια ποδήλατα, υπήρχαν εκατοντάδες. Μπορούσες να δεις σε κάθε γωνιά ένα παρόμοιο. Γι’αυτό δεν καταλάβαινα γιατί αυτό το συγκεκριμένο μου φάνηκε τόσο όμορφο και τόσο διαφορετικό από τα άλλα!
Έχω την εντύπωση ότι ήταν επειδή εκείνη τη μέρα, έψαχνα απεγνωσμένα να βρω χρώμα στη ζωή μου. Και ξαφνικά το βρήκα. Ανάμεσα στο γκρίζο, ήταν εκεί, σ’ένα απλό, κόκκινο ποδήλατο. Οποιαδήποτε άλλη εικόνα φαινόταν τρομακτική, εκτός απ’ αυτή που είχα εκεί, μπροστά μου. Ένα ποδήλατο πίσω από ένα δέντρο. Ένα κόκκινο ποδήλατο.
Γυρνώντας στο σπίτι, αναρωτήθηκα άπειρες φορές γιατί μου κίνησε το ενδιαφέρον κάτι τόσο συνηθισμένο.
Όλο αυτό, με έκανε να φανταστώ μια κόκκινη κλωστή. Μια κλωστή που ενώνει τα πάντα στη ζωή μας, και ταυτόχρονα μας ηρεμεί.
Μήπως να ‘ναι αυτή τη κόκκινη κλωστή που ψάχνω; Εκείνη τη νύχτα, κοιτάζοντας τον ουρανό, μου φαινόταν πως τα αστέρια χόρευαν σ’ένα αλλιώτικο, καινούριο, όμορφο ρυθμό…
