Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Πόσες φορές έχουμε ποθήσει κάτι με όλη μας την καρδιά; Προσευχές, παρακλήσεις, διεκδικήσεις, προσπάθειες και έλεγχος ήταν τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε για να αποκτήσουμε αυτό που λαχταρούσαμε. Ώσπου, ξημέρωσε μια μέρα και η επιθυμία μας πραγματοποιήθηκε. Όχι απλά ήρθε, αλλά μας δόθηκε απλόχερα, μετά από τόση επιμονή. Τότε, νιώσαμε χαρά, ενθουσιασμό και συγκίνηση.
Όμως, λίγο αργότερα, το συναίσθημα αυτό άρχισε να ξεθωριάζει. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Πολλές φορές εναποθέτουμε όλη μας τη συναισθηματική ικανοποίηση σε κάτι συγκεκριμένο, πιστεύοντας ότι όταν το αποκτήσουμε, θα είμαστε οι ευτυχέστεροι άνθρωποι στον κόσμο. Όταν αυτό τελικά έρχεται, συχνά νιώθουμε άδειοι και αναρωτιόμαστε γιατί.
Η απάντηση είναι απλή: Χρειάζεται να εξελισσόμαστε παράλληλα με τις επιθυμίες μας. Αν δεν το κάνουμε, ό,τι κι αν αποκτήσουμε, θα φαίνεται μικρό και άδειο. Πρέπει να παίρνουμε μαζί μας έναν νέο, θεραπευμένο εαυτό. Ναι, θέλουμε να περάσουμε στην επόμενη πίστα της ζωής μας, να κατακτήσουμε τον επόμενο στόχο. Και θα το κάνουμε, στην ώρα του.
Η έκφραση “στην ώρα του” μπορεί να φαίνεται αποκρουστική και η έννοια της υπομονής εκνευριστική. Όμως, μας δίνει ένα υπέροχο μάθημα για τον χρόνο και τον χώρο μέσα μας. Αν δεν έχουμε κάνει χώρο μέσα μας για να υποδεχτούμε τα νέα πράγματα, αν δεν έχουμε εκμεταλλευτεί τον χρόνο της υπομονής για να ωριμάσουμε και να εξελιχθούμε, τότε δεν θα μπορέσουμε να χαρούμε και να εκτιμήσουμε ό,τι έρθει.
Για αυτό συμβαίνουν οι καθυστερήσεις και οι παύσεις. Για να παρατηρήσουμε και να πάμε με τη ροή στο επόμενο βήμα. Να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει και να ανοίξουμε διάπλατα τα χέρια, τον νου και την καρδιά για να υποδεχθούμε το θαύμα — τον άνθρωπο, την κατάσταση, την πολυπόθητη αλλαγή που επιτέλους ήρθε.
Μέχρι να ξεδιπλωθεί όλο αυτό και να πάρει σάρκα και οστά, ας είμαστε ανοιχτοί στο θαύμα, στην πίστη, στον εαυτό μας και στον Θεό μας. Ας κοιτάξουμε μπροστά.
Other Articles
