Γράφει η Κατερίνα Μιχελάκη
Η έλλειψη σου μου κλέβει το χαμόγελο…
Γιατί κοντά σου ανατέλλει ο δικός μου ήλιος, αναδύεται το φως του δικού μου σύμπαντος.
Σε χρειάζομαι για να μου κρατάς το χέρι με σιγουριά ενάντια σε όλα εκείνα τα κύματα που με πνίγουν.
Κι είναι οι ώρες μακριά σου σαν άδεια δευτερόλεπτα χωρίς ουσία και νόημα, απλά ο χρόνος διαβαίνει χωρίς στιγμές, χωρίς αγαπη, χωρίς έρωτα, χωρίς χαμόγελο.
Γύρνα για να σχηματιστεί το χαμόγελο που παίρνει πνοή όταν είμαι κοντά σου.
Όχι οποίο δηποτε χαμόγελο, αλλά εκείνο που “ανθίζει” μόνο για σένα, που έχει μέσα του κάτι από παιδικότητα και θηλυκότητα παράλληλα.
Έλα γιατί μου λείπει ο τρόπος που μόνο εσυ με κοιτάζεις, μου λείπουν τα μάτια σου όταν χαμογελούν και χάνονται μέσα μου.
Μην αργείς, γιατί με ένα σώμα κανένας έρωτας δεν κατέφερε να επιβιώσει, γιατί το μαζί θέλει δυο ψυχές που μέσα από τον έρωτα γεννούν μια οντότητα, εκείνη που χτυπάει με μια καρδιά και ανασαίνει μόνο για ένα σκοπό…
για την ένωση.
Δεν θέλω να σου πω πως σ’ αγαπώ, γιατί η λέξη είναι μικρή, όλα τα γράμματα του κόσμου θέλω να πάρω να φτιάξω λέξεις μόνο για σένα, να μην τις εχει άκουσει ποτέ κανένας, να μην έχουν αποτυπωθεί σε άλλου άνθρωπου την ψυχή.
Μια μαγική λέξη για να εκφράσει την μοναδικότητα του συναισθήματος μου, που έχει μόνο μια κατεύθυνση…
Την δική σου μορφή.