Μήπως στην “τελειότητά” σου ξέχασες να παρατηρήσεις πως όλα τα λάθη σου ήταν επιλογές σου;

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Μερικές φορές νομίζω ότι έχει λασκάρει το δικό μου το μυαλό ή φαντάζομαι να έχει ανεβεί ένα σκαλοπάτι πιο πάνω.
Διαβάζω καημούς, πίκρες και στεναχώριες, αλλά και κάποιους εγωισμούς απερίγραπτους.
“Τελικά δεν άξιζες τίποτα”, “ήσουν λίγος για μένα”, “ήσουν ένα τίποτα” κ.λ.π. είναι κάποιες απ’ τις σκέψεις που βγάζει ο εγωισμός.
Τελικά εσύ που το σκέφτεσαι αυτό έχεις αναρωτηθεί ποτέ ότι όλα είναι δική σου επιλογή και μόνο;
Μόνο τους συγγενείς, τους δεσμούς αίματος δεν μπορούμε να διαλέξουμε.
Όλα τ’ άλλα είναι καθαρά επιλογή μας.
Κι αν επιλέξουμε ένα τίποτα τι είναι αυτό που αποκλείει την δική μας ταυτότητα απ’ αυτό το “τίποτα”;
Αν το τίποτα διαλέξει το τίποτα θα γίνει κάτι;
Το τίποτα μου θυμίζει το μηδέν, αλλά ότι πολλαπλασιάζεται με το μηδέν, μηδενίζεται.
Άρα με αυτές τις σκέψεις πολλαπλασιάζεις τον εαυτό σου με το τίποτα και γίνεσαι αυτόματα ένα τίποτα κι εσύ.
Κι αν ήταν λίγος γιατί τον επέλεξες αφού η επιλογή σου είναι το πολύ;
Άρα νομίζω ότι κάτι κάνουμε λάθος.
Ή δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε ή ξέρουμε και το αναζητάμε λάθος ή δεν ξέρουμε τι ψάχνουμε τελικά κι απ’ το πολύ δεν ξέρω, δεν είδα, δεν διάβασα, δεν κατάλαβα τα σημάδια, δεν έχω ιδέα, προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι φταίει ο άλλος.
Πάντα ο άλλος φταίει, όχι εγώ.
”Εγώ είμαι τέλειος, άμεμπτος, αλάθητος και σπουδαίος.” Κατέβα απ το συννεφάκι λοιπόν και πάτα στην γη και μάθε πως ποτέ δεν φταίει μόνο ο ένας. Όλοι φταίμε κι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης στις σχέσεις που ”επιλέγουμε”.
Κι αν λήξουν άδικα, άσχημα, άτολμα τότε κάτι κάναμε κι εμείς λάθος.
Τώρα αν εσύ θέλεις να αρέσκεσαι στο “ψεματάκι σου” αυτό έχει να κάνει με σένα και την άποψή σου.
Κι αυτή είναι η δική μου άποψή!