Μέσα σε μια αγκαλιά, όλη μου η λύτρωση
Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου.
Ευτυχώς γύρισες!
Ευτυχώς είπα, και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα!
Ήσουν όντως εσύ, άνοιξες την πόρτα και μπήκες!
Όπως το είχα ονειρευτεί ακριβώς…
Άνοιξες ένα κρασί, έβαλες το αγαπημένο μας τραγούδι και με πήρες αγκαλιά!
Δεν μίλησε κανείς, μίλησαν τα κορμιά μας. Μου είχες λείψει τόσο πολύ.
Ένας άσχημος τσακωμός η αφορμή και μια φυγή από το σπίτι που κράτησε δυο ώρες.
Είχε ξαναγίνει, αλλά αυτήν την φορά φαινόταν σοβαρό! Έφυγες!
Άνοιξες την πόρτα και έφυγες! Έτρεμα μήπως δεν ξαναγυρίσεις!
Κάθισα στον καναπέ και απλά περίμενα…
Περίμενα να ακούσω το ασανσέρ να σταματάει στον 3ο όροφο και τα κλειδιά σου στην πόρτα μας.
Και ήρθες!
Ευτυχώς ήρθες!
Και όλα τελείωσαν! Δεν θυμόμασταν ούτε γιατί μαλώσαμε!
Γιατί έφυγες; σου ψιθύρισα μετά από ένα φιλί.
Γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω, μου είπες.
Και γιατί γύρισες;
Γιατί κατάλαβα ότι χωρίς την καρδιά μου, ακόμα και αν αναπνέω, δεν ζω!
Με φίλησες και μας πήρε ο ύπνος!
Εκεί στον καναπέ μας, αγκαλιά όπως κάθε βράδυ!
Αυτή η αγκαλιά μας σώζει πάντα καρδιά μου, αύτη η αγκαλιά είναι η φωλιά μας, η ασφάλεια μας, η σωτηρία των δύσκολων στιγμών μας.
Καληνύχτα!
LoveLetters