Κλείνω και έρχομαι για εκείνο το κοντά που όμοιό του δεν έχει.
Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Κλείνω και έρχομαι έτσι απλά, χωρίς να ξέρεις, μόνο και μόνο για να ακούσω την φωνή σου από κοντά, στα αυτιά μου να μπαίνει μέσα και να με αναστατώνει, μόνο και μόνο για να πάρω τη μυρωδιά σου στα ρουθούνια μου, για να με αγγίξουν τα χέρια σου και να ανατριχιάσω, για να σε δουν τα δυο μου μάτια σαν σε καθρέπτη, ζωντανό μπροστά τους και όχι στο μυαλό μου πια, για να νιώσω τον έρωτα σου στο κορμί μου, έτσι απλά από κοντά, που δεν έχει άλλο, που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα και ας είναι για λίγο, για λεπτά, για όσο.
Κλείνω και έρχομαι για όλα εκείνα τα μοναδικά συναισθήματα που φέρνεις στον εγκέφαλό μου και τα κύτταρα πολλαπλασιάζονται και αναπνέουν και γίνονται καινούργια και ανατριχιάζουν και ομορφαίνουν και χαμογελούν και και…
Κλείνω και έρχομαι για εκείνα τα χείλη που ακουμπούν τα δικά μου, για εκείνη τη γεύση σου που μένει για ώρες στη γλώσσα καθώς την γλύφω για να την νιώσω.
Κλείνω και έρχομαι για όλα εκείνα που μένουν κρυφά πίσω από ένα τηλέφωνο, για όλα εκείνα που ποθώ να νιώσω, να γευτώ, να κοιτάξω από κοντά, από κοντά.
Κλείνω και έρχομαι για εκείνο το κοντά που όμοιό του δεν έχει.
Κλείνω και έρχομαι…