Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή.
Αναρωτιέμαι αν με καταλαβαίνεις.
Αν μπορείς να δεις τι υπάρχει στο μυαλό μου, στην καρδιά μου, στην ψυχή μου ή αν αρκείσαι κι εσύ όπως και οι άλλοι στο προσωπείο μου, στην εικόνα που αφήνω να φανεί. Ναι, καλά κατάλαβες, δεν είμαι ακριβώς έτσι όπως φαίνομαι.
Απλά φαίνομαι όπως εγώ έχω επιλέξει.
Ρωτάς γιατί; Κι εγώ δεν ξέρω.
Και μη ζητάς να σου εξηγήσω.
Μπορεί να είναι εγωιστικό, αλλά περιμένω μόνος σου να καταλάβεις. Δε θέλω να είσαι σαν όλους τους άλλους, που μένουν στο “φαίνεσθαι” και χάνουν το “είναι”.
Εσύ είσαι ο άνθρωπος μου, ο σύντροφός μου, το άλλο μου μισό. Δε γίνεται να μη με νιώθεις. Μη βιάζεσαι να κρίνεις, μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Για προσπάθησε…
Νομίζεις ότι είμαι εκ πεποιθήσεως ανεξάρτητη.
Ίσως και να ΄μαι.
Σκέφτηκες ότι δεν έχω άλλη επιλογή; Αναρωτήθηκες γιατί διάλεξα το δύσκολο δρόμο και προσπαθώ να μη ζητάω βοήθεια;
Ίσως δεν ξέρεις ότι έχω περάσει δύσκολα και αναγκάστηκα να μάθω να στηρίζομαι μόνο στον εαυτό μου, γιατί απλά δεν υπήρχε κάποιος άλλος για να στηριχτώ.
Δεν είναι ότι δε θέλω να ακουμπήσω πάνω σου, είναι που φοβάμαι μη σου φορτώσω βάρη που δε σου αναλογούν και σε κουράσω.
Είναι ίσως φόβος και ανασφάλεια, μήπως κάποια στιγμή χαθεί το στήριγμα και χαθώ κι εγώ. Είναι ίσως και η συνήθεια, δεν ξέρω. Πάντως σίγουρα δεν είναι ότι θέλω να σε κρατάω έξω απ’ τη ζωή και τις αποφάσεις μου. Ίσα ίσα, θέλω να είσαι στη ζωή μου και να με διεκδικείς.
Νομίζεις ότι συχνά είμαι απόλυτη.
Κι όμως δεν είμαι… Υπερασπίζομαι με πάθος τα πιστεύω μου, δέχομαι όμως ν’ ακούσω και τα δικά σου και – γιατί όχι; – να συμφωνήσω μαζί σου αν με πείσεις ότι έχεις δίκιο. Μα κι αν διαφωνήσουμε δεν πειράζει. Έχουμε δικαίωμα να έχουμε ο καθένας τις απόψεις του.
Νομίζεις πως δεν εκτιμώ όσα μου δίνεις. Πόσο λάθος κάνεις… Όλα τα βλέπω και τα μετράω και τα εκτιμώ. Κι αν δε στο λέω είναι γιατί είμαι σίγουρη ότι το ξέρεις. Πώς αλλιώς θα σου εμπιστευόμουν τον εαυτό μου και θα μοιραζόμουν τη ζωή μου μαζί σου;
Νομίζεις πως ζητάω πολλά, πως δεν είμαι ευχαριστημένη με τίποτα. Ίσως και να ‘χεις δίκιο σ’ αυτό, ζητάω πολλά και δε γουστάρω να συμβιβάζομαι με λειψές καταστάσεις. Μα είναι κακό αυτό; Πως αλλιώς θα μπορούσα να διεκδικήσω το καλύτερο αν μπορούσα ν’ αρκεστώ στο καλό;
Σκέφτεσαι ότι ίσως δε σ’ αγαπώ. Μα πως είναι δυνατόν; Η αγάπη μου για σένα είναι δεδομένη και δεν την διαπραγματεύομαι!
Κι αν ξεχνιέμαι και δεν την εκφράζω συχνά κι έχεις παράπονο, είναι απλά που θεωρώ ότι το ξέρεις, ότι το νιώθεις, ότι το βλέπεις κάθε μέρα, κάθε στιγμή, στα μικρά, στα απλά, στα καθημερινά.
Ξέρεις τους φόβους μου; Τους έχεις καταλάβει; Έρχονται ώρες που όλα τα φοβάμαι… Οι φόβοι μου δεν έχουν λογική, δεν τους ελέγχω, απλά τους νιώθω… Εκείνες τις ώρες θέλω απλά μια αγκαλιά και να μου πεις «Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ!».
Άραγε το ‘χεις αφουγκραστεί; Θα ‘πρεπε να ‘χεις καταλάβει, απ’ όλους ειδικά εσύ θα ‘πρεπε να ‘χεις δει όσα δε δείχνω, γιατί φοβάμαι πως η αδυναμία μου θα είναι δύναμη σε λάθος χέρια.
Λοιπόν, τι λες; Με αναγνωρίζεις ή μήπως φαίνομαι μια άλλη; Με ξέρεις; Με νιώθεις; Με καταλαβαίνεις; Ξαφνιάζεσαι; Δε θα ‘πρεπε! Μετά από τόσο καιρό και τόσα που έχουμε ζήσει μαζί θα ‘πρεπε να ‘χεις καταλάβει!
LoveLetters
