Καταφέραμε αυτό που λίγοι έχουν. Τον έρωτα.

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Αυτό που μεγαλώσαμε μαζί και παράλληλα μου αρέσει πολύ να ξέρεις.
Αυτό που μάθαμε τόσα ο ένας από τον άλλο.
Αυτό που τσαλακώσαμε τον εαυτό μας και τον αφήσαμε στα χέρια του άλλου με την επιλογή είτε να δει μέσα μας και να μας αγαπήσει είτε να μας καταστρέψει.
Αυτό που τολμήσαμε το ρίσκο του έρωτα πολύ μου αρέσει σήμερα, κι ας πονούσε κάποιες μέρες πολύ. Ο πόνος μας έλεγε ότι είμαστε ζωντανοί και υπάρχουμε ο ένας για τον άλλο.
Και η ευτυχία του δικού μας “μαζί” δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο που ζούμε και θα ζήσουμε στο μέλλον.
Αυτό που ήμασταν ειλικρινείς, ο εαυτός μας και μπορούσαμε να τσακωθούμε αλλά και να αγαπηθούμε χωρίς αύριο, τώρα κοιτάζοντας πίσω το βρίσκω ανεκτίμητο. Σπάνια συναντάς έναν άνθρωπο στη ζωή σου που να νιώθεις πραγματικά δικό σου.
Κι ίσως οι ανάγκες και τα θέλω μας να ήταν διαφορετικά και οι δρόμοι μας ερωτικά να έχουν χωρίσει, όμως, δημιουργήσαμε μία σχέση ζωής που θα κρατήσει για πάντα.
Όλοι λένε ότι ο έρωτας τελειώνει και αφήνει πίσω του είτε στάχτες κι αποκαΐδια ή ανεξάντλητη, αγνή αγάπη.
Σε μας άφησε και τα δύο. Μία αγάπη που γεννήθηκε στο πέρασμα του χρόνου μέσα από τις στάχτες ενός έρωτα που κάηκε από την ίδια του τη φλόγα.
Ο έρωτας θέλει σωστό timing. Θέλει ανθρώπους έτοιμους να τον καλωσορίσουν στη ζωή τους. Θέλει τόλμη όπως και η ελευθερία. Θέλει αλήθεια. Θέλει χρόνο κι αφοσίωση. Κι εμείς δεν είχαμε τίποτα αυτά. Κι είναι καλό να ξέρεις πότε ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις. Πότε πρέπει να κλείσεις τον κύκλο για πάντα, χωρίς να αφήνεις πάντα μια χαραμάδα ανοιχτή για να μπορείς να προχωρήσεις και να αφήσεις τον πόνο πίσω. Απογοήτευση, θυμός, παράπονα, ανέλπιδες προσπάθειες και συζητήσεις που οδηγούν πάντα σε αδιέξοδο. Γιατί το σώμα και το μυαλό σου επέλεξαν τον σωστό άνθρωπο την πιο λάθος στιγμή.
Όταν βγεις από τον φαύλο κύκλο τα βλέπεις όλα πιο καθαρά. Οι πληγές κλείνουν, οι όμορφες στιγμές μένουν.
Βλέπεις τον άλλο από μακριά και τον βλέπεις καλύτερα. Κι αυτός προσπάθησε, κι αυτός λύγισε, κι αυτός πόνεσε, κι αυτός ίσως αγάπησε με τον τρόπο του κι ας μην τα κατάφερε. Και οι δύο αποτύχατε.
Και οι δύο αποτύχαμε. Όμως, καταφέραμε αυτό που λίγοι έχουν. Τον έρωτα. Για όσο τον είχαμε. Και γράψαμε μια όμορφη, γεμάτη τρέλα ιστορία που θα μας ακολουθεί πάντα στους δρόμους που ξεχωριστά πήραμε, προτού σκοτώσουμε ο ένας τον άλλο.