Κατάλαβες ή να γκρινιάξω;

Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου

Ας μιλήσουμε λίγο για την γκρίνια.

Ναι, ναι αυτή που την έχουμε χρεώσει μόνο στα θηλυκά και έχουμε πείσει τον εαυτό μας πως τα αρσενικά δεν γκρινιάζουν αλλά είναι τα καημένα πλάσματα που ανέχονται, υπομένουν και αντέχουν. Σχεδόν δηλαδή βασανίζονται με Κινέζικα βασανιστήρια. Ή μήπως όχι;

Λέμε, δηλαδή, πως τα θηλυκά μουρμουράνε αδυσώπητα -γιατί δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν- αλλά έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να σπάσουν τα νεύρα των ανθρώπων που επέλεξαν για σύντροφό τους έτσι ώστε να περάσει το δικό τους ακόμη κι αν το καταφέρουν με το πες-πες, σχεδόν εκβιαστικά.

Για αρχή ας παραδεχτούμε πως ναι γκρινιάζουμε οι γυναίκες. Με βεβαιότητα όχι μόνο εμείς όμως. Είναι και λίγο το γνωστό «άλλος έχει το όνομα κι άλλος έχει τη χάρη» αν παρατηρήσεις καλύτερα γύρω σου. Αν μπορέσεις να δεις πίσω από τις λέξεις θα διαπιστώσεις πολύ εύκολα πως δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό δικό μας κατά αποκλειστικότητα αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε κάποια άλλη στιγμή καθώς γίνεται για εντελώς διαφορετικούς λόγους.

Γιατί όμως το έχουμε χρεώσει μόνο στα θηλυκά; Μισό λεπτό φίλε αναγνώστη να προσπαθήσω να σου εξηγήσω.

Έχεις προσπαθήσει να μπεις σε μυαλό γυναίκας; Έχεις κατανοήσει την πολυπλοκότητά του σε ό,τι έχει να κάνει με τις σχέσεις; Έχεις αντιληφθεί πως θα βρίσκεται πάντα δύο και τρία βήματα μπροστά σε ό,τι αφορά το μεταξύ σας; Όχι γιατί είναι πιο έξυπνη –που μπορεί και να συμβαίνει κι αυτό σε κάποιες περιπτώσεις- αλλά γιατί έχει μάθει να προλαμβάνει από τη φύση της;

Όταν σας μιλάμε κι εσείς πετάτε χαρταετό.

Όταν λέμε-λέμε κι εσείς δεν έχετε συγκρατήσει ούτε λέξη.

Όταν προσπαθούμε να διορθώσουμε από κοινού κάτι που είναι αγκάθι για τη σχέση κι εσείς βαριέστε να αρθρώσετε φθόγγο -πολύ περισσότερο συμπερασματικούς συνδέσμους- μπας και βγει άκρη.

Όταν δεν μάς ακούτε.

Ναι γκρινιάζουμε. Γιατί οι δικές μας προσπάθειες για επίλυση προβλημάτων –από αυτές που δεν το βάζουν κάτω κι επιμένουν- μεταφράζεται σε «πρήξιμο», «τσουρέκια», «τούμπανα» και πάρα πολλά ακόμα τέτοια χαριτωμένα.

Στον αντίποδα διακρίνουμε μια στωική σχεδόν στάση από εσάς που έχετε κάνει ένα με το πετσί σας πως το αν δε δώσετε σημασία εμείς θα σταματήσουμε.

Κι εκεί είναι το πρόβλημα. Αν δε λυθεί αυτό για το οποίο σας μιλάμε, δε σταματάμε ποτέ. Γιατί με το πρόβλημα δεν έχει μέλλον η σχέση. Και μέλλον θα έχει μόνο αν λυθεί το πρόβλημα και το πρόβλημα θα λυθεί μόνο αν μάς δώσετε σημασία. Επειδή σας θέλουμε στη ζωή μας.

Δε λέμε να συμφωνείτε σε όλα σαν πειθήνια οικόσιτα αλλά να γίνεται διάλογος, ακόμη κι αν αυτός είναι για να μας κράξετε επειδή μεγαλοποιούμε καταστάσεις. Καθήστε, εξηγήστε το δικό σας τρόπο σκέψης για να βοηθήσετε κι εμάς να καταλάβουμε που κάνουμε το λάθος.

Σε όλα –μα σε όλα- υπάρχει η δράση και η αντίδραση. Δεν είμαι γκρινιάρα επειδή έτσι γεννήθηκα και πολύ περισσότερο για το φύλλο το οποίο που έδωσε, ή όχι, ένα χρωμόσωμα. Φαίνομαι γκρινιάρα γιατί δε με ακούς. Και αν δε με ακούς θα σε κάνω να με προσέξεις ο κόσμος να χαλάσει. Ακόμη κι αν αυτό γίνει λόγος για να μην ξανά ασχοληθεί ο ένας με τον άλλον ποτέ.

Βρίσκομαι σε μια σχέση δε σημαίνει μόνο κοιμόμαστε μαζί, ξυπνάμε μαζί, βγαίνουμε μαζί τρώμε μαζί και όλα τα μαζί που υπάρχουν. Βρίσκομαι σε σχέση σημαίνει κυρίως επικοινωνώ. Κι αυτό θέλει δύο για να αποφευχθούν οι γκρίνιες.

Κατάλαβες ή να γκρινιάξω;