Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Και τώρα που σε νοιαζω τι να το κάνω;
Τώρα που γύρισες γεμάτος λέξεις, πραξεις, αγάπες και λουλούδια, τι να το κάνω;
Σε ακούω σου λεω..
Σε πιστεύω σου λεω..
Κι είναι η αλήθεια σου ναι! Κι εγώ την πιστεύω αυτή την αλήθεια σου. Το βλέπω στα μάτια σου. Το νιώθω στην απελπισία από τις λέξεις σου.
Το εισπράττω από τις πραξεις σου.
Και;
Τώρα τι να το κάνω;;
Τώρα που ο χρόνος έχει παραγράψει τα αισθήματα, τι να το κάνω;
Τώρα τι να το κάνω;;
Σου το έλεγα.. δεν φεύγω για κάποιον άλλο.
Δεν σε αφήνω επειδή κάποιος, κάτι, καποτε.
Φεύγω γιατί ούτως ή άλλως είμαι μόνη!
Φεύγω γιατί ούτως ή άλλως ζω για δυο, αγαπάω για δυο, αντέχω για δυο…
Φεύγω σου έλεγα.. κι εσυ συνέχιζες το παιχνίδι σου.
Ένα χαζό παιχνίδι εξουσίας, που οποίος δειξει πιο πολλά αισθήματα χανει!
Ε να σου πω ένα μυστικό;
Εμένα μου αρέσει το άλλο παιχνίδι!
Εκείνο που ο χαμένος τα παίρνει όλα!
Γιατί τα δίνει όλα από την ψυχή του.
Ρισκάρει, τολμάει, ανοίγεται, δίνεται, παραδίνεται..
Κι ας μένει ταπί.. είναι πλούσιος!!
Αυτό το παιχνίδι μου αρέσει εμένα!
Τώρα λοιπόν.. δεν είναι από εκδίκηση, ούτε για να πάρω το αίμα μου πίσω. Ούτε καν για να σε «ενοχλήσω» λιγακι…
Είναι απλά επειδή δεν με νοιαζει(ς) πια.
Είναι απλά επειδή τώρα που εσυ είσαι έτοιμος για όλα, εγώ δεν είμαι εδώ για να τα δώσεις..
Είναι απλά επειδή εσυ μου έμαθες να ζω χωρίς εσένα. Να ζω για σένα, αλλά χωρίς εσένα. Και ξέρεις, η πουτανα η μοναξιά είναι εθιστική. Αν σε κάνει φίλη της δεν την απαρνείσαι εύκολα!
Έφυγα.. από εσένα. Για εμένα…
