Και τώρα που έγινα όλα όσα εσύ φοβόσουν, έμεινα να φοβάμαι εγώ, εμένα.

Θα γίνω ήλιος,που ανατέλλει από τη δύση.
Ποτάμι, που ξεφεύγει της πορείας του.
Θα γίνω καλοκαίρι με βροχή και χειμώνας με ολάνθιστα λουλούδια.
Κραυγή στη σιωπή σου και στίχος στα τραγούδια σου.
Θα γίνω η σκιά σου σε απόλυτο σκοτάδι.
Μέρα, που δεν ξημερώνει.
Ατέλειωτη νύχτα, θα γίνω, χωρίς αστέρια.
Ουρλιαχτό βρέφους, που αναζητά το στήθος της μάνας του.
Ουλή στην ψυχή σου και τατουάζ στο σώμα σου.
Θα γίνω μνήμη, που δε τη σβήνει ο χρόνος και απουσία που σε στοιχειώνει.
Το βλέμμα στα μάτια σου και στο κλάμα σου ο λυγμός.
Θα γίνω η βαθιά ανάσα που θα παίρνεις, μετά άπο βουτιά στη θάλασσα,και τα παπούτσια που φοράς όταν τρέχεις.
Το ρολόι στ’ αριστερό σου χέρι, που θα δείχνει την ίδια πάντα ώρα.
Η άδεια σου αγκαλιά στο γεμάτο σου κρεβάτι.
Θα γίνω το ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη σου, γιατί θα πρέπει να φαίνεσαι καλά.
Τα χέρια σου, όταν θα φτιάχνεις καφέ κι όταν θα γράφεις.
Θα γίνω το πρώτο φιλί της άνοιξης, που θα θυμάσαι πάντα τη γεύση του.
Η λαχτάρα και η προσμονή για ένα ακόμη,επόμενο φιλί.
Θα γίνω τα μαλλιά σου, που θα γυρεύουν τα δάχτυλά μου, να μπλεχτούν κι ο αυχένας σου, που θα περιμένει το χάδι μου.
Προδομένος έρωτας θα γίνω κι ανεκπλήρωτος.
Ο έρωτάς μας.
Ο έρωτας, που δε ζήσαμε.
Εγώ, θα γίνω όλα όσα φοβάσαι, σου είπα…
Και να λοιπόν που έγινα. Όμως τώρα,με φοβάμαι κι εγώ.