Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη
Δεν φοβάμαι όταν φεύγεις και μου λείπεις. Έχω μάθει να ζω στις απουσίες σου.
Όταν γυρνάς φοβάμαι.
Όταν έρχεσαι και τα διεκδικείς όλα. Ξανά.
Όταν γυρνάς σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να μη μεσολάβησε μια ζωή.
Γυρνάς κι όλα παγώνουν. Μπαίνουν σε μια αδιόρατη παύση.
Διεκδικείς ξανά, αυτά που ήδη είναι δικά σου.
Ίσως και να λέγεται επιβεβαίωση αυτό.
Μόνο που κάθε φορά που γυρνάς, λείπει κι ένα κομμάτι μου.
Εκείνο το κομμάτι μου, που πήρε φεύγοντας.
Κάθε φορά που γυρνάς, είμαι λιγότερη. Μικρότερη. Πιο εύθραυστη.
Κάθε φορά που γυρνάς, είμαι όλο και λιγότερο εγώ.