Θέλω μόνο τον εαυτό μου πίσω.

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Να σιωπώ.
Να κλαίω αθόρυβα.
Στα κρυφά.

Να κρατάω μέσα μου όσα δεν τολμώ να πω γιατί δεν “πρέπει”.
Γιατί πρέπει να είμαι ευγενική.
Γιατί πρέπει να συμβιβαστώ σε μια σκατοκοινωνία που με έκανε σαν τα μούτρα της.

Να υπομένω.
Δίχως να περιμένω τίποτα πια.
Και όλα να κινούνται γύρω από το χρήμα.

Να ευχαριστώ τον θεό κάθε πρωί πριν κοιμηθώ που έζησα και αυτή τη μέρα.
Που με βοήθησε να είμαι δυνατή.
Μα δεν την έζησα στ’αλήθεια ποτέ.

Γυρίζω τις σελίδες στο ημερολόγιο μου κάθε που αλλάζει ο μήνας.
Αλλά δεν σημειώνω τίποτα πια.
Δεν μετράω τίποτα πια.
Δεν αντέχω πια.

Λύγισα.

Λίγο πριν το τέλος έσπασα.
Και δεν μπόρεσα να το κάνω στα κρυφά.
Αυτή την φορά δεν μπόρεσα να μείνω σιωπηλή.
Ήταν βλέπεις εκείνη η φλέβα στο μέτωπο που με πρόδιδε έτσι και αλλιώς.

Έφυγα.
Απόψε έφυγα.

Κρυώνω.
Απόψε κρυώνω πολύ.

Άσε με λίγο μόνη μου.
Θέλω μόνο να κοιμηθώ.
Να ηρεμήσω.

Θέλω να ξαναβρώ τον εαυτό μου.
Εκείνον που γελά.
Που του μιλάς και είναι εκεί.
Και σε ακούει.
Και δεν σου γνέφει απλά.
Εκείνον που μπορεί και νιώθει.

Θέλω μόνο λίγο χρόνο να ηρεμήσω.
Θέλω μόνο λίγο να ξεκουραστώ.
Άσε με λίγο μόνη μου.
Απόψε θέλω μόνο να κοιμηθώ.
Γιατί κρυώνω.
Κρυώνω πολύ.