Η ζωή χάνεται, μέσα στο “έχω χρόνο”

Γράφει η Κική Γ.

Η πιο συνηθισμένη δικαιολογία.
– Θα το κάνω μετά
– Θα το κάνω αύριο
– Έχω χρόνο
Η αναβλητικότητα καθημερινή, εμφανής, βλαβερή. Υπάρχει απλά η πρόθεση χωρίς να γίνεται πράξη. Όταν κάτι δεν γίνεται στην ώρα του, μπορεί οι συνέπειες να είναι ποικίλες και πολλές φορές μη αναστρέψιμες. Είμαστε στο “τώρα” και στο “εδώ”. Αν είναι πρωί, μετά θα νυχτώσει. Ο καφές θα κρυώσει. Οι στιγμές θα χαθούν. Οι άνθρωποι θα μεγαλώσουν, θα φύγουν. Όλα θα είναι διαφορετικά αργότερα, μετά, ύστερα, ακόμη και η διάθεση. Το κάθε λεπτό, η κάθε ευκαιρία έχει αξία. Αφήνουμε τη ζωή να περνά και τα ανεκπλήρωτα, τα ανείπωτα, έρχονται και μας πνίγουν. Μια λύπη μας πιάνει και ένας λυγμός. Πολλά γιατί και απελπισία. Ένα βάρος αβάσταχτο. Μαζεμένα όλα ένα κουβάρι, και εμείς, απλά απογοητευμένοι. Χαμένα όνειρα, έρωτες, επιθυμίες και θέλω. Δεν ανοίξαμε διάπλατα την αγκαλιά μας. Κλωτσήσαμε απλά τη τύχη μας. Μια φορά έρχονται όλα τα καλά. Χτυπάνε σιγά και αθόρυβα την πόρτα και όποιος είναι ετοιμοπόλεμος, δραστήριος, δυνατός και έτοιμος να ζήσει ένα μεγάλο έρωτα και να “ρουφήξει” τις στιγμές, κερδίζει. Χαίρεται τα δώρα που η ίδια η ζωή προσφέρει. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Αυτή είναι και είναι λίγη. Πρόλαβες; Την έζησες; Άδραξες τη μέρα; Είσαι πλούσιος. Έχεις γεμίσει τη φαρέτρα σου με εμπειρίες και αισθάνεσαι γεμάτος, χορτάτος. Ήρθες και φεύγεις χαρούμενος. Τα κατάφερες. Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Ζήσε την κάθε στιγμή σαν να μην υπάρχει αύριο. Το αύριο είναι μακριά. Θα είναι άλλα τα δεδομένα, θα είναι μια άλλη μέρα. Το σήμερα είναι μια σημαντική μέρα και σε καμμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να είναι μια χαμένη μέρα!
Έτσι χάνεται η ζωή!