Η αγάπη δεν απαιτείται, δεν επετείται και δεν παζαρεύεται..

Γράφει η Αριάδνη.

Ξέρεις, πάντα πίστευα ότι η αγάπη απλώς συμβαίνει. Ότι ο άλλος σε αγαπάει απλά γιατί είσαι εσύ, γιατί υπάρχεις και αναπνέεις δίπλα του. Δεν μπορείς να προκαλέσεις την αγάπη του και πολύ περισσότερο να την παζαρέψεις, δώσε μου για να σου δώσω.

Μπορείς να προκαλέσεις το μυαλό του άλλου με μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, μπορείς να τον εξιτάρεις ερωτικά με τα γνωστά κολπάκια, αλλά δεν μπορείς να τον κάνεις να σε αγαπήσει. Αυτό θα του προκύψει χωρίς καν να το καταλάβει και, κάποιες φορές, χωρίς να το περιμένει κιόλας.

Βλέπεις η αγάπη δεν μένει σ’αυτό που σκέφτεσαι ούτε σ’αυτό που φαίνεσαι αλλά σ’αυτό που είσαι. Μόνο αυτό τη νοιάζει, το μεγαλείο της ψυχής σου. Αυτή η ψυχή που κατάφερες να κρατήσεις ατόφια κι ακέραιη και να μην τη νοθεύσεις με μικρότητες, να μην τη συρρικνώσεις. Αυτή η ψυχή που μπορεί να είναι γεμάτη ραγίσματα αλλά αντέχει και συνεχίζει πεισματικά. Συνεχίζει να ψάχνει τον δρόμο της ακόμη και μέσα από λάθη, πάθη και αδυναμίες.

Κι όταν συμβεί η αγάπη, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να την πιστέψεις! Τότε εκείνη θα ζωγραφίσει ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στα χείλη σου και μια ξεχωριστή λάμψη στα μάτια σου. Θα γεμίσει με φως τις σκέψεις σου και με μια απίστευτη γλύκα την ψυχή σου. Μπορεί να τα κάνει όλα αυτά ξέρεις. Πάνω σε τούτη τη γη, η μόνη που μπορεί να τα καταφέρει είναι αυτή. Φτάνει να την πιστέψεις. Να την πιστεύεις ακόμη κι όταν τσατίζεσαι και γυρίζεις το βλέμμα σου αλλού, να την πιστεύεις ακόμη και όταν το ηλίθιο μυαλουδάκι σου γεμίζει αμφιβολίες και κρύβεσαι.

Κι αν τελικά δύο άνθρωποι πιστέψουν την αγάπη και της φωνάξουν ένα ισχυρό «θέλουμε», τότε εκείνη θα τους βοηθήσει να βρουν χίλιους τρόπους για ένα ουσιαστικό “μπορούμε” και θα τους οδηγήσει σε εκείνο το “μαζί” που μόνο στα όνειρά τους νόμιζαν ότι υπήρχε.