Γράφει η Μαρία Αρφαρά
Πόσες φορές γίναμε αποδέκτες συμπεριφορών στις οποίες δώσαμε περισσότερη αξία από ότι έπρεπε; Κάναμε το λάθος να εκτιμήσουμε ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε το ελάχιστο από το μεγαλείο της ψυχής μας.
Δώσαμε κομμάτι του εαυτού μας σε αρπακτικά που μόλις έλαβαν αυτό που ήθελαν, πέταξαν μακριά χωρίς να γυρίσουν να μας ρίξουν ούτε ένα βλέμμα. Όλα τα «λίγο» που κάναμε « πολύ». Όλα τα ψίχουλα που στα μάτια μας φάνταζαν πολύτιμοι λίθοι.
Έχετε αναρωτηθεί τον λόγο; Όταν πέσει η αυλαία και λήξει η εκάστοτε σχέση, είτε φιλική είτε ερωτική προσπαθούμε να κάνουμε έναν απολογισμό και να αναλογισθούμε πού και αν φταίξαμε. Τι έγινε και το άτομο που μοιραστήκαμε στιγμές από τη ζωή μας εξαφανίστηκε ξαφνικά, μας πρόδωσε ή μας συμπεριφέρθηκε άσχημα;
Η απάντηση κραυγάζει από μακριά αλλά εμείς αρνούμαστε να την ακούσουμε. Σαφώς και υπήρχαν σημάδια από την αρχή αλλά εμείς τα αγνοούσαμε επιδεικτικά. Όλα συνδέονται με το τι πιστεύουμε ότι αξίζουμε δηλαδή με την αυτοεκτίμηση. Ανεχτήκαμε συμπεριφορές άδικες γιατί απλά πιστεύαμε ότι ήταν υπεραρκετές για εμάς.
Επενδύσαμε σε μια φιλία στην οποία δώσαμε αγάπη, κατανόηση και εκτίμηση ενώ όχι μόνο δεν εισπράτταμε το αντίστοιχο αλλά καταλήξαμε μονάχοι. Ήμασταν φύλακες άγγελοι σε μια σχέση που η αδιαφορία προς το πρόσωπό μας κυριαρχούσε.
Ποιος λοιπόν φταίει, το άτομο που μας συμπεριφέρθηκε άδικα ή εμείς που του δώσαμε μεγαλύτερη αξία από αυτή που μπορούσε να αντέξει; Σε μια σχέση ότι δίνουμε πρέπει να λαμβάνουμε. Και δεν εννοώ υλικά αγαθά αλλά αγάπη και αφοσίωση.
Επιπρόσθετα, δεν πρέπει να τα δίνουμε όλα μονομιάς αλλά να θέτουμε όρια τα οποία αν κάποιος δεν τα σεβαστεί και προσπαθήσει να τα παραβιάσει, να μην διστάσουμε να απομακρυνθούμε. Αυτό δεν είναι δείγμα ενός ατόμου που έχει μεγάλα αποθέματα εγωισμού αλλά ενός ατόμου που αγαπά τον εαυτό του κι έχει επίγνωση το τι αξίζει.
Ξεκίνα λοιπόν κι εσύ να αγαπάς τον εαυτό σου. Τότε μονάχα θα πάψεις τα «λίγο» να τα κάνεις «πολύ» και θα αρχίσεις να λαμβάνεις συμπεριφορές που σου αξίζουν.